Friday, July 30, 2021

තාත්තා


තාත්තා 

දෙවන පරිච්ඡේදය



 මුළුතැන්ගෙය මුල්ලේ වූ දර ලිප තිබු පෝරණුව තුළට එබී යමක් කරමින් සිටි ටිකිරි මැණිකේ අඩි ශබ්දය ඇසි පිටුපස හැරී බැලීය.


“ අනේ පොඩි පුතේ... උඔ දැන්ද ආවේ.”

“ ඔව් අම්මා, මොකද අයියට වෙලා තියෙන්නේ.”

සුසුමක් හෙළු ඈ, “ උඔ උදේට කාළාද ?” යැයි පොඩි දිසාගෙන් ඇසීය.

“ නැ. මං එහෙන් පාන්දර කෝච්චියේ ආවේ, ඒ වෙලාවට ගෙදර වැඩට ඉන්න මිනිහා අවිතුත් නැ.”

“  උඔ ඇදිලා ගිහින්, කොහෙද ඕකුන් හදන ඒවා කන්න පුළුවන් ඇති යැ ඉතින්. ඉදහන් උදේ පුච්චපු රොටියක් ඇති මං හනික රත් කරලා දෙන්න.” යැයි කියමින් තම පොඩි පුතු දෙස බැලු ඇය පපුවේ ඇවිළෙන දරු ස්නේහයෙන්ය.

පොඩි දිසේ රැකියාවට ගොස් දැනට වසර දහයක් පමණ ගතවී ඇත. දුම්රිය දෙපාර්තමේන්තුවේ සහයක මාර්ග පරීක්ෂක තනතුර සදහා රැකියාවට බැදී ඔහු ස්ථිර මාර්ග පරීක්ෂක විශේෂ පන්තිය දක්වා උසස් වීම් ලබා රජයේ නිල නිවසක් හා සේවකයෙක් ඔහුගේ පරිහරණය සදහා ලැබිය. පළමු ශ්‍රේණියේ රැකියාවක් වූ හෙයින් ඔහු ඉහළ වැටුප් හා වේතන ලැබිය. රැකියාවට බැදෙන විට ඔහු අවුරුදු දහනවයක් වූ තරුණ කොළු ගැටයෙක් විය. මේ වන විට ඔහු හැඩි දැඩි පිරිමියෙකු වුයේය. නමුත් කෙතරම් උසස් ජීවතයක් ඔහු ගෙවුවත් කොතරම් ඔහු හැඩි දැඩි වුවත් ටිකිරි මැණිකාට ඔහු තවමත් ඇයගේ පහසේ හැදී වැවුණු කුඩා කොළු ගැටයා විය. රැකියාවට යන තෙක් ඇයගේ සෙවණේ වූ පොඩි දිසේ මාස ගණන් ඇගෙන් ඈත්ව සිටීම නිසා ඔහු දුටු විට ඇගේ  මවු සෙනෙහස උතුරා ගලා යයි.

මව සාදා දුන් අහාර අනුභව කල පොඩි දිසේ ඇයගෙන් තුවායක් ඉල්ලාගෙන සහෝදරයා තමන්ට කියන්නට යන දේ කුමක්දැයි සිතමින් ඇල්ලට යෑමට කන්ද නගින්නට විය.

මැද ගෙදර පිහිටා තිබුණේ කරත්ත පාරට සමාන්තරව මීටර් පණහක් පමණ  උස් වූ කුඩා කදු බැවුමක තැන්නේය. ඊට එපිටින් විශාල කන්දක් විය. ගම්මුන් මැද ගෙදරට පසෙකින් වූ අඩි පාර දිගේ හරකුන්ට තණ කැපීමට හා දර ඇහිලිමට ඒ කන්ද තරණය කළේය. කදු මුදුණින් ඇරබෙන ජල උල්පතක් මැද ගෙදර සිට මීටර් සියයක පමණ දුරක් උඩට යන විට ඇති කදු ගැටයකින් කඩා හැලෙන කුඩා දිය ඇල්ලක් බවට පත් වෙයි. මැද ගෙදරට අයත් ඉඩමේ මේ ඇල්ල පිහිටි හෙයින් එකල ඔවුන් හා හිතවතුන් කිහිප දෙනෙකු හැර එහි යන කිසිවෙකු නොවිය. කුඩාවට කපන ලද පියගැට පෙළ දිගේ ඉහළට ගමන් කළ කරුණාරත්න වට පිටාව විපරම් කරමින් ඇල්ල දෙසට ගමන් කළේය. හිරු මද්දහනට ලං වුවත් තවමත් සීතලෙන් හා මද මිහිදුමෙන් තෙත්ව පවතී පරිසරය නිසා ඔහුට ඇල්ලට යාමට සිත් නොවිය. ඒ වකවානුවේ පොඩි දිසේ සේවය කරමින් සිටියේ පට්ටිපොළ දුම්රිය ස්ථානයේය. මොරගහන වැසි ඇද වැටෙන රාත්‍රියක දුම්රියක් පීලි පැන ඇතැයි යන පණිවුඩය ගෙන එන මුරකරු දකින විට ඒ ශීතල තෙතබරියාවට ඔහු වෛර කළේය. ඔහු ඇල්ලට ළගා වන විටත් ලොකු දිසේ එහි ගොස් සිටියේය. ඇල්ල අද්දර වූ ගලක් මතට වී පෙර කොට්ටක් හපමින් සිටි ඔහු වට පිට බලා පොඩි දිසේට එන්න යැයි අතින් සන් කළේය.

“ මල්ලි එනකොට තව කවුරුත් එනවා දැක්කාද?” ඔහු කරුණාරත්නගෙන් විමසුවේය.

“ ඔහේ නැ, ඇයි ?”

“ මෙව්වා කාටවත් ඇහෙන්න කතා කරන්න පුළුවන් දේවල් නෙවෙයි. ගෙදර කොයි වෙලාවේ බැලුවත් සෙනග නොවැ. එකයි මම උඔට මෙතෙන්ට එන්නය කිවුවේ නිස්පාසුවේ කතා කොරන්න.”

“ මොකක්ද ඔය හැටි වැදගත් කාරණාව ?”

“ හහ්හ්... උඔ නංගිව දැක්කාද? ඇවිත් මෙච්චර වෙලා ගියා උඔට නිකමටවත් හිතුනේ නැද්ද කෝ එකී කියලා?”

“ අහන්න දෙයක් තියනවා යැ, කොහේ හරි ගිහින් ඇති කෙල්ලෝ ටික එක්ක.”

“ එහෙම උනා නම් හොදා, එකී කාබරේට වෙලා බලා ගත්තු අත බලාන ඉන්නවා ලු. අම්මා මට ඊයේ උදේ ටැලිෆෝන් කරලා කිවුවේ. මාත් ආව ගමන් ගිහින් කතා කරලා බැලුවා. එකී මා එක්කත් කතා බහක් නැ.”

“ මොකක්? අර මක්ක වෙලාද ”

“ උඔ දන්නවා නේ මල්ලි මේ ටිකේ සති අන්තේ ගෙදර වැඩ ටික ඉවර කරන්න මම මෙහෙ ආව විත්තිය. ඉතින් මෙතන ගෙදර වැඩවලට උදවුවටය කියලා ගමේ හැම එකාම එන්න ගත්තා. උඔ දන්නවා නේ විජේ, එගොඩහා රණසිංහලාගේ ලොකු එකා.”

“ මේ අපේ අමරේගේ පංතියේ හිටපු විජේ?”

“ඔව් ඔව්. ඌ තමයි. ඌ ගිය සතියෙම ආවා වයරින් වැඩ කරන වෙලාවේ උදවුවට. නංගි අම්මාට කියලා තියනවා විජේව බදින්න ඕන කියලා. එවලේ අම්මා ඒකිට තරවටු කරලා. එදා ඉදන් එකී කෑමක් බිමක් නැතුව ඉන්නවා ලු. මං ඇහුවමත් කිවුවේ විජේව බදින්න ඕන කියලා විතරයි.”

“ අයියාට පිස්සුද, ඌ මහා නාහේට අහන එකේක්.”

“ එකනේ මාත් කිවුවේ, මෙකි වෙන එකෙක්ව කිවුවා නම් මේ දැන් වුණත් බන්දලා දෙන්න තිබ්බා. ඕකා මේ වැඩ අස්සේ හවසට අඩියක් එහෙම ගහනකොටත් සෙට් වුණා. මිනිහා හෙන තිරිසන් අදහස් තියන එකෙක්. මට වඩා මල්ලි දන්නවා ඇති නේ. උපාලි කිවුවා ඌ උඔ එක්ක රබුක්කන වැඩ කරද්දී නැවතිලා හිටියා කියලා.”

“ හ්ම්ම් ඔව්, ඌ කීප දොහකම ඇවිත් ඉදලා තියනවා ඌට වැඩක් නැති නිසා. මිනිහා නම් නංගිට ගැලපෙන්නේ නැ. නාහෙට අහන එකා. මිනිහාගේ පපුවේ කිසිම තෙතමනයක් නැ. උන්ගේ තාත්තාත් එහෙමයි මං දන්න විදියට.”

“ අම්මත් එකමයි කිවුවේ, කොහෙද මේකිට එක තේරුම් කරාට තේරෙන්නේ නැ නෙවැ. අනික ඕකුන් රදා... අඩු කුළේ පර හැත්ත...”

“ තුහ්හ්...” කියා කෙල පහරක් බිමට ගැසූ සෙනවිරත්න නැවත කතාව ඇරබුවේය.

“ උන්ට කවුද යකෝ ගෑණු දෙන්නේ... මේවා කලින් දන්නවා නම් ගෙවල් වලට වැද්දගන්නේ නැ බං මුන්ව.”

“ කුළේ නම් මොකෝ මනුස්සයා හොද නම්, එත් ඉතින් මේකා....” යැයි පොඩි දිසේ කීමට ආ දෙය ගිලගත්තේය.

" හ්හ්... කුළේ නම් මොකෝ...  අනේ උබේ අබුද්දස්ස කාලේ කතා... ඕවා අරකිට ඇහෙන්න එහෙම කියවා නෙවේ...  ගිහින් ටිකක් එකී එක්ක කතා කරලා බලපන්. එකී මටයි අම්මටයි දෙයක් කියන්නේ නැ තියන බය නිසා. එත් උඔ එක්ක එකී ඕනෑ දෙයක් කියනවා නේවැ”

“ හ්ම්ම්... බලමු. මම හෙමිහිට කතා කරලා බලන්නම්.”

“ හ්ම්ම්... බලමු, බැරි උනොත් ඒකිගේ කරුමේ තමයි. තාත්තා නැති වුණ දවසේ ඉදන් මං මට පුළුවන් දේවල් කරා ඒකිව හොදින් තියන්න” යැයි කියමින් ලොකු දිසේ නා ගැනීමට ඇල්ලට ඔලුව ඇල්ලුවේය.

පවුලේ බඩ පිස්සා වූ යසවතී පොඩි දිසේගේ හා ලොකු දිසේගේ නැගණිය විය. මුදියන්සේ මිය යන විට සේනාරත්න වයස අවුරුදු දොළහක් පමණ වූ කුඩා දරුවෙක් විය. දිනක් සවස් යාමයේ මුදියන්සේ වැඩ ඇරී නිවසට පැමිණෙන විට නිවාස පිටු පසින් විශාල කාලගෝට්ටියක් ඇසුණේය. නිවස පිටුපසට ගිය මුදියන්සේ දුටුවේ කොල්ලන් පිරිසක් පොරකමින් රණ්ඩු වන ආකාරයයි. ඒ අතර තම වැඩිමහල් පුත් බණ්ඩාර සිටිනු ඔහු දුටුවේය. මුදියන්සේ හා ටිකිරි මැණිකා විවහා වී වසර ගණනක් යන තෙක් දරු පල නොලැබීම නිසා හදාවඩා ගැනීමට ගත දරුවා බණ්ඩාර විය. කුඩා කල සිටම මහත් ආදරය සෙනහස මත වැදුණු බණ්ඩාර මුදියන්සේට හා ටිකිරි මැණිකාට දරුවන් ලැබුණු පසු මුරණ්ඩු දරදඩු දරුවෙක් විය. බණ්ඩාර තරුණ වියට පැමිණෙන විට ගමේ චණ්ඩි කැල හා එක් වීය. මත් පැන් වලට ඇබ්බැහි වූ බණ්ඩාර නිවසින් මුදල් ඉල්ලා නිතර ගැටුම් ඇති කර ගත්තේය. ගමේ චණ්ඩි සමග ඇති කරගත් ගැටුමක් නිසාවෙන් ඔවුන් ඔහු සොයා මැද ගෙදරට පැමිණ තිබුණේය. සිද්ධිය සමතයකට පත් කිරීම සදහා එහි ගිය මුදියන්සේ හා බණ්ඩාර අතර ඇති වූ බහින්බස් වීමක් දුර දිග ගියේය. මුදියන්සේ ගෘහ මුලිකයා වී සිටින තාක් තමාට අවශ්‍ය කරණා ඉටු කරගත නොහැකි නිසා එයින් ගැලවීමටත් මෙය සුදුසුම අවස්තාව යැයි සිතු බණ්ඩාර ගැටුමට ආ පිරිසට පහර දීමට ඔහු අත තබාගෙන සිටි කටු කම්බි පටලන ලද කිතුල් මුගුර මුදියන්සේට පිටුපා සිටි ඔහුගේ සගයෙකුට දිගු කොට මුදියන්සේට පහර දෙන ලෙස ඉගි කළේය. බණ්ඩාරගේ කීම මත මුදියන්සේගේ හිසට වැරෙන් පහර දුන්  කිතුල් මුගුරෙන් පහර කෑ මුදියන්සේ දෑතින් හිස බදාගෙන නිවස වෙත ආවේ ගතේ ඉතිරිව තිබු අවසන් ශක්තිය ද වැය කරමිනි. සිද්දිය කණ වැකි නිවසට ආ පිරිස් එක්කව මුදියන්සේ ඉස්පිරිතාලය රැගෙන යන අතර අධික ලේ වහනය නිසා මුදියන්සේ මිය ගියේය. බණ්ඩාර ඇතුළු ගැටුමට මුල් වූ තවත් තරුණයින් දෙදෙනෙක් ජීවිතාන්තය දක්වා සිපිරිගෙට නියම විය. එතැන් පටන් ටිකිරි මැණිකේ දස වද විද තම දරුවන් තිදෙනා උස්මහත් කළේය. පවුලේ වැඩිමලා වූ හෙයින් ලොකු දිසේ නිතරම සිය නැගණියට පියෙකු සේ ලෙන්ගතු විය. එම නිසාවෙන් ඈ හදිසියේ ගත් මේ තීරණය ඔහුගේ සීත පාරවන්නට විය.

ලොකු දිසේ හා පොඩි දිසේ එක්ව සවස් වරුවේ උපාලි හමුවීමට ගියේ මගදී දුන් කට වචනයටය. සියදෝරිස්ගේ මරණයෙන් පසු උපාලිගේ වැඩිමල් සහෝදරයන් සියලු දෙනා විවහා වී වෙනත් නිවෙස් වල පදිංචියට ගිය බැවින් තවම පෙලවහක් කරගෙන නැති උපාලි මව සමග මහගෙදර තනිව ජිවත් විය. මහගෙදරට පහළින් මහවැලි ගග ගලා බසින්නේය. ඔවුන් එක්ව ගගෙන් දිය නා කළුවර වැටෙන තෙක් උපාලි හා පුරාජේරු කියවමින් ඉද රැ කෑම වෙලාවට ආසන්නව නිවසට ආවේය.

ඔවුන් නිවස ආසන්නයට පැමිණෙන විට මැද ගෙදරට පැමිණි පිරිස් එකා දෙන්නා කරත්ත පාර දිගේ පිට වී යන අයුරු දැකගත හැකි විය. නිවසට ගොස් විවාහය පිළිබද කාරණය සිය නැගණිය හා කතා කිරීමට සිතා ගත් පොඩි දිසේ නිවසේ සිටි පිරිස නික්ම යන තෙක් මුළුතැන්ගෙට ගොස් සිටියේය. මුළුතැන්ගෙය තුළ ටිකිරි මැණිකා ලහි ලහියේ රාත්‍රී ආහාරයට ඉදි අප්ප සාදන්නීය. මුළු පවුලම බොහෝ කලකින් එකතු වීම නිසා ඇය ඉතා සතුටට පත්ව ඇති බව පොඩි දිසේට වැටහුණි. ඔවුන් කුඩා කළ පියා මිය ගිය පසු මව තනිව ටවුමේ සිට විශාල බඩු මලු කර තියාගෙන පා ගමනින්ම එන අකාරය ඔහුට මතක් විය. වෙල් යායේ ක්‍රිකට් ගසමින් සිටින කොලු රංචුවේ සිටින පොඩි දිසේ දිව ගොස් ඇගේ අතේ ඇති මල්ලක් උස්සාගෙන නිවාස දක්වා ගොස් නැවතත් කොලු නඩය හා එක්වීමට වෙල්යායට දිව යයි.  නමුත් ඇය වයස්ගත වන ආකාරය දුටු පොඩි දිසේට ඇය මෙලෙස වෙහෙස වී වැඩ කරණු දැකීම ඉවසිය නොහැකි විය.

“ අම්මා කොහොමද හැමදාම මෙහෙම වැඩ කරන්නේ. අපි වැඩට කෙනෙක් ගමු.”

“ අනේ පුතේ... මට මේවා හුරුයි. ඇරත් අපේ පරම්පරාවේ කවුරුත් උයන පිහන වැඩ වලට වැඩට කවදාවත් පිට ගැණු ගත්තේ නැ.”

“ ඒ ඒකාලේ නේ අම්මා. අනික අනිත් ගෙවල් වල ඕනෑ තරම් මිනිස්සු ඉන්නවා වැඩ කරන්න. මෙහෙ එහෙම කවුරුත් නැ නේවැ. මම අයියාට කියන්නම් වැඩට කෙනෙක් හොයන්නය කියලා.”
  
“ අනේ එපා පුතේ, මට මේවා තනියම කරන එක පහසුයි. අනික දැන් ඉතින් උඔයි අයියයි පෙළවහක් කරගත්තාහම ලේලියෙක් එයි නේවැ මගේ උදවුවට.” යැයි ටිකිරි මැණිකේ පොඩි දිසේ දෙස බලා සිනාසී පැවසීය. මවගේ වදනින් ලැජ්ජාවට පත් පොඩි දිසේ එතැනින් නැගිට ආවේ නිවසේ වූ පිරිස තවත් සිටී දැයි පිරික්සීමටය. අහල පහළ කිසිවෙක් නොවුයෙන් ඔහු නැගණියගේ කාබරයේ වසා තිබු දොරට තට්ටු කළේය. ඒ වන තෙක් ඇදට වී සිටි යසවති පැමිණ දොර විවෘත කළේය.

“ මොකද ?” ඇය වෙනදා පරිදිම නෝක්කාඩුවට ඇසීය. නමුත් ඇස් රතු වී මුහුණ තඩිස්සි වී ඇති ආකාරයෙන් ඇය අඩා ඇති බව පොඩි දිසේට වැටහුණේය.

“ මොකෝ මේ වෙලා තියෙන්නේ.”

“ ඒ පාර ඔයත් ආවේ අම්මලා වගේ මට දොස් කියන්නද?” යැයි පවසමින් ඇය නැවත කාමරය තුලට ගියේය.  පොඩි දිසේද ඇය පසු පසින් කාමරයට ගියේය.

“ දොස් කියන්න නෙවේ, මොකක්ද මේ අම්මලා කියන හුටපටේ?” යැයි කාමරේ දොර උලුඅස්සට හේත්තු වූ පොඩි දිසේ ඇසිය.

“ අම්මලාට පිස්සු, පොඩි අයියා මොකෝ හදිසියේ ආවේ.”

“ පිස්සු නෙවේ, කියනවා මොකක්ද අර විජේ එක්ක තියනවා කියන පල හිලවුව.”

“ විජේ මාව බදින්න ඇහුවා.” ඇය ඇගට නොදැනෙන ලෙස කියා දැමිය.

“ ඉතින්...”

“ ඉතින් මම හා කිවුවා. විජේට කෙල්ලෝ හැමෝම කැමති.”

“ හැමෝම කැමති නිසාද එතකොට උඔ කැමති වුණේ?”

“ ඔය ඉතින් ඔයාත් අම්මලා වගේම තමා. මගේ කැමැත්ත කාටවත් වැඩක් නැහැ. ඔක්කොම කෙරෙන්නේ එයාලගේ කැමැත්තට.” යැයි යසවති ඉකි ගසා හඩන්නට විය.

“ මම බනින්න නෙවේ නංගි අහන්නේ. එක පාරම මෙහෙම තීරණයක් ගන්න හේතුව මොකක්ද කියලයි මට දැන ගන්න ඕන.” යසවතීව අස්වසනු පිණිස පොඩි දිසේ පැවසිය.

“ අම්මා නෙවේද අයියාව එවුවේ?”

“ නැහැ. අම්මා කුස්සියේ කෑම ලෑස්ති කරනවා.මම විජේව දන්නා නිසයි ලොකු අයියා මට එන්න කියලා තියෙන්නේ.”

“ අයියා විජේ හොදට දන්නවද?”

“ ඔව්, මිනිහා කාලයක් මං පොල්ගහවෙළ වැඩ කරද්දී එසේ නැවතිලා ඉදලා තියනවා.”

“ අනේ බාලයියා, ඔයාට බැරිද ලොකු අයියාව මේකට කැමති කරව ගන්න. එයාට කියන්නකෝ විජේ හොදයි කියලා.”

“ ඒ මොකටද මං එහෙම කියන්නේ?”

“ මට විජේ කසාද බදින්න ඕනෑ අයියා, විජේ මෙහෙ වැඩ කළ හැමදාම හවසට වැඩ ඉවර වෙලා ගගට නාන්න යනකොට බටගස් ලන්දෙදි අපි දෙන්නා මුණ ගැහුණා. එයා පොරොන්දු වුණා මාව කසාද බදින්න. මට විජේගෙන් දරුවෙක් ලැබෙන්න ඉන්නවා.”

එය ඇසු පොඩි දිසේ හේත්තු වී සිටි උලුඅස්සෙන් කෙලින් වුයේ අකුණක් කැවෙකු සේය. ඔහුගේ ක්ෂණික වෙනස් වීම දුටු යසවතී නැවතත් කතා කිරීම ඇරබිය.

“ අයියා මේ වගක් කාටවත් කියන්නේ නැ කියලා මට දිවුරන්න, අම්මාටවත් ලොකු අයියාටවත් කියන්න එපා. ගම්මු දැන ගත්තොතින් මට නියගලා කන්න වෙයි.”

ඇය නැවතත් කොට්ටය බදාගෙන හඩන්නට විය.

“ බාලයියා දන්නවද විජේ ඉන්න තැනක්. මං එයාලයි ගෙදර ඇඩ්රස් එකට ලියුම් කඩදාසි කිහිපයක්ම දැම්මා. එත් විජේ ගෙදර නැහැ. එයාගේ පොඩි නංගි අනුලා මට කිවුවා කොහේදෝ හෝටලේක එයා දැන් වැඩලු. අනේ අයියාට බැරිද කොහොම හරි විජේ හොයාගන්න.”

“ හ්ම්, ඌ බේරුවල හෝටලේක ඉන්නේ. මම හෙට උදේම අයියත් එක්ක ගිහින් බලන්නම.”

“ එත් ලොකු අයියාට එහෙම කියන්න එපා අයියා. මට විසුමක් නැති වෙයි.”

“ මං ඕවා කාටවත් කියන්න යන් නැ.” යැයි පැවසු පොඩි දිසේ කාමරයෙන් පිටතට පැමිණියේය.

සිය මව මෙය දැන ගත්තේ නම් ඇය ලය පැලි මිය යනු ඇතැයි පොඩි දිසේට සිතිණි.

- මතු සම්භාන්ධයි -


Thursday, July 22, 2021

තාත්තා





තාත්තා 


පළමු පරිච්ඡේදය



මිහිදුම අතරින් විනිවිද වැටෙන උදැසන හිරු කිරණ යන්තමින් පීදීගෙන එන බන්ඩි ගොයම් කරල් වල වැදීමෙන් හාත්පසම රන් පැහැයක් ගත්තේය. ගොයම් ගස් උඩට හිරු එළිය වැටිමෙන් දිප්තිමතව බබළන පිණිබිංදු සීතලට තම නිරුවත් කකුල් වල දැවටිම ගමේ කිසිම අද ගොවියෙකුට සුවිශේෂ දෙයක් වුයේ නැත. තුන්සිය හැටපස් දවසේම වැස්ස නැතත් සීත මිදුම එක්ක මල් තුහින වැටෙන මේ දියසිරාවට ඔවුන් හුරුවී සිටියේය. කරත්ත පාරෙන් එපිට ඇති වෙල්යායට කුකුලත් අතින් අරන් උදැල්ල කර තියාන යන සියදෝරිස් පින්නේ තෙමි තෙමි මිදුලේ වැලි පිට්ටු හදන පොඩි දිසේ දැක " ආහ්හ්... හිච්චි කොල්ලෝ " යැයි ඔහුගේ පැල් කවි කියා ගොරහැඩි වූ කටහඩින් මහා හයියෙන් කෑ ගසයි. වැලි පිට්ටු හැදීම මදකට නතර කරන පොඩි දිසේ ඔහු දෙස හිස ඔසවා බලන මුත් කෙදිනකවත් ඔහුට නැවත පිළිතුරු දීමක් කර නැත. නමුත් කරුණාරත්න ඉතා කුඩා කළ නිර්වස්ත්‍රව මිදුලේ සෙල්ලම් කරන දවස් වල පටන් සැම දිනකම එතනින් යන විට සියදොරීස් එලෙස ඔහු අමතයි. අවසානයේ "මුන්ට කාලා තෙලේ වැඩිවෙලා, උදැහැනක්ම පින්නේ නටන්න ගියා" යැයි බැනවදිමින් ඔහුගේ මව ටිකිරි මැණිකේ ඇය ඇදසිටින දුම් වැදී අදුරු පැහැ වූ චිත්තයෙන් පොඩි දිසේගේ හිස පිසදමණු කුබුරේ කැඩුණු වක්කඩක් සකසණු හෝ වතුර පහරක් වෙනස් කරමින් සිටින සියදෝරිස් දකියි. දිසානායක මුදියන්සේගේ දරුවන් තිදෙනා අතරින් මද්දුමයා කරුණාරත්න විය.වැඩිමහල් පුතු සෙනවිරත්න වූ අතර ගමේ කොයි කවුරුත් ඔවුන් හැදින් වුයේ පොඩි දිසා හා ලොකු දිසා යනුවෙනි.

වයස අවුරුදු හතළිහක් හෝ ඊට වැඩි සියදෝරිස් මැද ගෙදරට නිතර යනඑන පුද්ගලයෙකු විය
. මුදියන්සේගේ නිවසට සවස් කාලයේ ගමේ සියලු දෙනා එක් රොක් වන නිසාවෙන් හා සමස්ථයක් ලෙස ගත කල එය සියලු නිවාස අතර මැදින් කේන්ද්‍රගතව පිහිටි නිසාත් එය මැද ගෙදර ලෙස හැදින්විය. ඉර බැස යාමත් සමග කුබුරු වැඩ නිමා වූ පසු කළුවර වැටෙන යාමයේ හුළු පන්දමක් ද රැගෙන මැද ගෙදරට පැමිණෙන ඔහු පොඩි දිසාගේ සම වයසේ පසුවන ඔහුගේ බාල දරුවා ද ඔහු හා කැටිව පැමිණෙයි. සියදෝරිස් සමග පැමිණෙන උපලි හා පොඩි දිසේ එක්ව කළුවරේම ගොස් වේල්යායට එපිටින් එරබදු ගස් වල ගැට ගසා සිටින ගවයින් ඌන් බැද සිටින රැහැනින් ලෙහා පන්නා දමයි. රාත්‍රිය පුරාවටම කිසිවෙකුගේ ඇස නොගැටෙන මේ ගවයින් ගමේ අස්සක් මුල්ලක් නෑර ඇති වගා හානි කරමින් අවසානයේ සරු අස්වැන්නක් ගැනීමට ඔන්න මෙන්න තිබු කුබුරක ගොයම් ගස් තලාගෙන ඒවා උඩ හතර ගාතයෙන් වැතිර වමාරා කමින් සිටිනු උදැසන වන විට දැක ගත හැක.  උදැසන පාසල් යැමට කරත්ත පාර පැන වෙල්යාය අයිනෙන් වැටි ඇති රේල් පාරේන් ගමන් කරන විට හරකුන්ගේ අයිතිකරුවන් මේ නොසන්ඩාල ක්‍රියාව කළ උන්ගේ අමමා අප්පා මතක් කරමින් තිත්ත කුණුහරුපයෙන් බැන වදිමින් නැවත හරක් ගාල් කිරීමට රැගෙන යන අයුරු දකින විට සිනාසෙන කොළු රැල දැක හරක් අම්බාන් කිරීමට ගත් කෙවිට උන් දෙසට උලුක් කර ඔවුන්ට පරුෂ වචනයෙන් බැන වදින්නේය.

අදටත් පාරේ බස් රියේ ගමන් කිරීමට කැමැත්තක් නොදැක්වූ පොඩි දිසා නිවාඩුවට නිවසට පැමිණෙන විට නාවලපිටිය දුම්රිය ස්ථානයේන් දුම්රියෙන් බැස මැද ගෙදරට වූ යාර සියයක් පමණ වූ කෙටි දුර ගෙවාගෙන රේල් පාර දිගේ පා ගමනින්ම නිවසට පැමිණෙන විට ඔහුගේ සීත අතීත මතකයන්ගෙන් පිරි යයි. කුඩා කල පාසල් ඇරී පොඩි දිසේත් උපාලිත් අනෙකුත් කොලු රැළ සමග නිවසට පැමිණෙන්නේ මේ රේල්පාරෙන්මය. එදා මෙන්ම නාස් පොලු කඩාගෙන යන ඒ සිල්පර කොට සුවදට ඔහු තවම ආශා කළේය. ඒ එන මග දිගට පාර අයිනේ හා නිවෙස් වල ඇති අඔ ගස් පෙර ගස් සියල්ලන්ගේම අවසානයේ ගැටයක්වත් නොමැති වන ගානට ඔවුන් ඒවා සුරා කා ඇත. වැසි දින වලදී ඔවුන් සියලු දෙනාට වැසි කුඩ නැති නිසාවෙන් පාසල් අහවර වන විට වර්ෂාව ඇද වැටුනොත් කොල්ලන් සියලු දෙනා පැමිණෙන්නේ තෙත බරිතවය. එවිට දුම්රිය ස්ථානයට මදක් ඔබ්බෙන් ඇති දුම්රිය සංඥා කුටියේ ඇති ගල් අගුරු පෝරණුව අසලට ගොස් සියලු දෙනාම ඇගවල් වෙලා ගනී.      ප්‍රදේශයේ නිතරම වර්ෂාව නැතත් හීනි පොදයක් හෝ අනිවාර්ය වූ නිසා දුම්රිය සංඥා කුටියේ වැඩ කරන ඇල්බට් මාමාට ඔවුන් කිසි දිනෙක ආගන්තුක දසුනක් නොවිය. බොහෝ දාට දහවල් පාසල් ඇරී ළමුන් එහි යන විට ඔහු දවල් බත් පත අනුභව කරමින් සිටි.

"උඔලට බඩගිනිද " යැයි ඔහු කොළු රැලගෙන් අසයි
. එකෙක් දෙන්නෙක් නැත යන්න අදහස් කිරීමට හිස සෙලවුවද බඩජහරි කොල්ලන් වැඩි පිරිස බඩගිනි යැයි එක හඩින් කෑගසයි.

"ආ... මේක යන ගමන් කාපල්ලා." කියමින් ඔහු නිවසින් ගෙන ආ කැවිලි වර්ගයක් හෝ කුඩා ජැම් පේර මල්ලක් ඔවුන් අත තබයි.

ඇල්බට් මාමා ලෙස සියළු දෙනා හැදින්වූ ඔහුගේ වයස අවුරුදු පනහකට ආසන්න විය
. ඔහු උසට සරිලන මහතකින් යුතු වයස්ගත පුද්ගලයෙකු විය. සැම විටකම පාහේ සංඥා කුටියට නගින පඩි පේළ මුදුණේ හිද සිටින ඔහු ඔහුගේ අළු පැහැයට හුරු රැවුල අතින් පිරිමදින් කල්පනා බරව හෝ නැති නම් ඔහුගේ දුම් පයිපය උරමින් අහසට දුම් වළාවන් පිබිමින් හෝ කාලය ගත කරයි. අප එහි සිටින විට හදිසියේ ඔහුට දුම්රිය ස්ථානයට යාමට සිදුවූ ඇතැම් අවස්ථාවන්හිදී ඔහු අතැති දුම් පයිප්පය අසල වූ මේසය මත තබා යයි. අප රැලේ සිටින ආණ්ඩපාලම කොල්ලා වූ සුදා එය ගෙන මුවෙන් තබා ආඩම්බරයෙන් දුම් උරන්නා සේ රගපාමින් කොල්ලන් හිනස්සන්නේය. නමුත් වැරදීමකින් හෝ දුම් උගුරක් මුවට ගිය විට ඔහු කුටිය දෙවනත් වෙන්න කහිමින් එතැනින් පැන දුවයි. බොහෝ දින වලදි පොඩි දිසේ පාසැල් ඇරී එතැනින් යන විට සිල්පර කොට උඩ කෙටි අඩි තබමින් ඉතා වේගයෙන් ඇල්බට් මාමාගේ බිරිද ඔහුට දිවා බත් පත රැගෙන එන අයුරු දැක ගත හැකි විය. බත් පත ඔහු අතට දෙන ඇය ඒ ආවාටත් වඩා වේගයෙන් දුම්රිය කම්කරුවන්ගේ නිවාස ඇති ලයිම් පේලිය වෙත දිවගොස් නොපෙනී යයි. ලයිම් පේලියේ දකුණු කෙලවරේ නිවසට ඇය ඇතුළු වනවා ඔහු කීප වරක්ම දැක ඇත. ඇල්බට් මාමා කිසිම දිනක තම දරුවෙක් ගැන වචනයක්වත් කියා නොමැති හෙයින් ඔහුට දරුවන් නැතැයි පොඩි දිසේ කුඩා කල සිතුවේය. නමුත් මිට වසර කිහිපයකට පෙර හෘද රෝගයකින් ඇල්බට් මාමා මියගිය විට ඔහුගේ අවමගුලට සහභාගී වූ අවස්ථාවේ තරමක් තරුණ විය ඉක්මු කාන්තාවක් ඔහුගේ දියණිය ලෙස කීපදෙනෙකු පවසනු පොඩි දිසේට මතකය. පසුව දැනගන්නට ලැබුනේ ඇය විවහා වී වෙනත් නගරයක පදිංචියට යාමෙන් ඇති වූ සිත් තැවුලෙන් ඇල්බට් මාමා අසනීප වූ බවය.

"පොඩි දිසේ.... " යැයි කිසිවෙකු පවසන හඩින් ඔහු අතීත මතකයන්ගෙන් මිදී පියවි ලොවට පිවිසියේය.

"පොඩි දිසාට කවුද ගමට එන්න පාර කිවුවේ..." යැයි උපාලි සිනාමුසු මුහුණෙන් ඇසිය. රැකියාවකට නොගොස් පියාගෙන් ආ කුබුර වපුරමින් ගමට වී කාලය ගත කරන උපාලි කිසි ලෙසකින්වත් වෙනස් වී නැත. පෙර පරිදිම සරමක් කැසපට ගසා සිටින ඔහු නිරුවත් උඩුකය වැසෙන සේ එක් බොත්තමක් පමණක් පියවා කමිසයක් ඇද සිටියේය. කුබුරු වැඩ කිරීම නිසා ඔහුගේ කෙසග සිරුර දැන් හැඩි දැඩිවී ඇත. අන් අයට වන හිරිහැර වලට එරෙහිව නිතර ගමේ චණ්ඩි සමග ගැටුම් අති කරගත් ඔහු එයින් ලැබූ පිහි පහරක කැළලක් තවමත් ඔහුගේ නිකටේ ශේෂව ඇත. මේ කැළල නිසා උපාලි දුටු වනම කෙනෙකුට සිතෙනුයේ ඔහු ගමේ මැර නායකයා විය හැකි බවය.

"කොහෙද වැඩ, එන්න වෙලාවක් තිවූණේ නැ. ඊයේ රැ අයියා හදිසියේම ටැලිෆෝන් පණිවිඩයක් දුන්නා විගහට ගෙදර එන්නය කියලා. උඔ ඒ පැත්තේ ගියේ නැද්ද? අම්මට අසනීපයක්වත් ද කියලා මං මේ තකහනියක් ඇවිත් යන්න ආවේ."

"මොන... වෙන්ඩ බැහැ
. මට මැණිකේ නැන්දව අද උදෑහැන එගොඩහා කඩමණ්ඩියේදීත් මුණගැහුණා. උන්දැ ඔය යස අගේට හිටියේ. ලොකු දිසාත් ගමට ආවේ ඊයේ මයේ හිතේ." යැයි උපාලි කිවේය.

"හ්ම්, අයියා හිත හොදින් නෙවෙයි කතා කරේ. මම ගිහින්ම බලලා එන්නම්කෝ. හවසට ගගට යමු."

"ආහ්හ්... වරෙන් වරෙන් අපි නම් ඉතින් තාමත් මඩේන් ගොඩ ආ ගමන් නාන්න යන්නේ ගගට තමයි මහත්තයෝ... " යැයි හඩනගා සිනා සී පැවසු උපාලි රේල් පාරෙන් කුබුරට බැස නියරක් දිගේ ඇතට නොපෙනී යනු ඔහු බලා සිටියේය
.

පොඩි දිසේ රැකියාව ගිය අලුත සිට ගමේ මිතුරන් රජයෙන් ඔහු හට ලබා දි තිබු නිල නිවසේ නැවතී විවේක කාලය ගත කිරීමට ඉදහිට පැමිණෙයි
. උපාලි වරක් එලෙස පැමිණි විට සේවකයින් පොඩි දිසේට මහත්තයා යැයි පැවසීම උපහාසාත්මක ලෙස බලා සිටි උපාලි එතැන් පටන් සැම විටකම පාහේ මහත්තයා යැයි කියමින් ඔහුව උපහාසයට ලක් කරයි. සියදෝරිස්  මියගියේ උපාලි ඉතා කුඩා කාලයේදීය. ඔහුගේ පිටෙහි අතක සලකුණ නිල් පැහෙයෙන් සටහන්ව තිබු නිසාවෙන් යකෙක් ගසා ඔහු මළ බව ගැමියන් එකල කීවද සාමාන්‍ය පෙළට විද්‍යා විෂය ඉගෙනීමේදී එය හෘදයා භාදයක් නිසාවෙන් හට ගත්තක් බව පොඩි දිසේ වටහගත්තේය. නමුත් එක් දිනක් පාසල් ගමන මගදී අත් හල උපාලිට ඔහු ඒ පිළිබද පැහැදිලි කිරීමට තැත් කල අවස්ථාවේදී "ඔය මොනවා උනාම මොකෝ... තාත්තා මලා නෙවැ" යැයි කියමින් ඔහු සිනා සි ඉවත බලා ගත්තේය. ඔහුගේ සීත පැරේවි යැයි සිතු පොඩි දිසේ ඉන්පසු ඒ පිළිබද ඔහුට ඒ පිළිබදව පැවසීමට නොගියේය.

නිවසේ ගේට්ටුවෙන් ඇතුල් වන විට ඔහුගේ වැඩිමල් සහෝදරයා සෙනවිරත්න බරාදයට හේත්තු වී පාර දෙස බලා සිටිනු පොඩි දිසේ දුටුවේය. උපාලි පැවසු පරිදි අම්මාත් අසනීප නැති නම් ඔහු මෙලෙස රාජකාරි අතරතුර හදිසියේ නිවසට පැමිණීමට පවසන්නේ කුමක් නිසාද යන්න පොඩි දිසාට මහත් ගැටළුවක් විය. මාස දෙකකට වැඩි කාලයක් නිවසට නොපැමිණි ඔහුට වටපිටාවේ කිසියම් නුපුරුදු බවක් දැනිණි. ඒ නිවසට අලුතින් තීන්ත අලේප කර ඇති නිසා බව ඔහුට වැටහී ගියේය. සිවිල් මාර්ග ඉංජිනේරුවරයෙකු ලෙස කටයුතු කරන ඔහුගේ වැඩිමහල් සහෝදරයා වන සෙනවිරත්න අත ඉතා විශාල මුදලක් ඒ දින වල අතමිට ගැවසිනි. ඔහු ඒ මුදල් වියදම් කර පරණ මහගෙදරට නව පන්නයට අලුතින් කැල්ලක් එක් කර නිවාස වඩාත් විශාල කරන ලදි. අවසානයේ එය ගමේ ඇති විශාලම නිවස බවට පත් විය. ගමට ප්‍රථම වරට කළුසුදු රුපවාහිනි යන්ත්‍රයක් ගෙන ආවේ ද සෙනවිරත්නය.  එබැවින් කළුවර වැටෙන යාමයට ගමේ සියලු දෙනා එහි රූප බැලීමට මැද ගෙදරට රැස් වන්නට විය. ඔහු ගමට පැමිණෙන සැම අවස්තාවකදීම ඔහුගේ මිතුරන් රංචුව මැද නිවසට රැස් වී කාබී ප්‍රීති වෙයි. ඉතා කෙළිලොල් ජිවිතයක් ගත කල ඔහු මෙලෙස කල්පනා බරව සිටිනු කිසිවෙකු මින් පෙර දැක නොමැති විය. ගේට්ටුව අරින විට පොඩි දිසේ දුටු ඔහු බරාදයෙන් මැත්ව මිදුලට පැමිණියේය.

" මල්ලි වෙලපහ ආ එක හොදයි." යැයි මුහුණට මද සිනාවක් නගා ගනිමින් ඔහු පැවසිය.

" අයියා මොකෝ හදිසියේම එන්නය කිවුවේ? "

" මහන්සිත් ඇති නේ
. තුවායක් අරන් වරෙන් උඩහා ඇල්ලට යමු ඇගපත හෝදගන්න " යැයි බැරෑරුම් කතාවකට මුලපිරීමට සැරසෙමින් ඔහු කිවේය.

" හ්ම්ම්
... කෝ අම්මා " යැයි අසමින් පොඩි දිසේ නිවස තුළට ගියේය.

“ ඔය කුස්සියේ හිටියේ ” යැයි හඩනගා කියමින් සේනාරත්න නිවස පහළ වූ කරත්ත පාර අද්දර වූ තේ කඩය දෙසට පියමැන්නේය. 


- මතු සම්භන්ධයි - 

Friday, June 21, 2019

ඇත්තටම සතුට තියෙන්නේ මේ භෞතික සම්පත් වලද?


"අනේ මන්දා හරියට කන්නේ බොන්නේ නැ, ෂොපින් යන්නේ නැ. ඔහොම ඉතුරු කරලා මැරෙනකොට ගෙනියන්නද? ඉන්න කාලේ සතුටෙන් ජිවත් වෙන්නේ නැතුව."
මිනිමලිස්ම් ඉතිරි කිරීමේ ක්‍රම ගැන ගොඩක් අය මෙහෙම කතා වෙනවා. 

ඇත්තටම සතුට තියෙන්නේ මේ භෞතික සම්පත් වලද?

මිනිමලිස්ට් ඉතිරි කිරීමේ ක්‍රම ගැන අපේ කලින් පොස්ට් එකට මෙහෙම කියපු පිරිසකුත් හිටියා. ඇත්තටම එහෙම හිතන පිරිසක් ඉන්නවා. මමත් මිට කලින් ඒ විදිහට හිතපු කාලයක් තිබුණා. සමහර විට ඔයාත් මේ විදිහට කලින් හිතන්න ඇති. නැත්තම් දැන් මේ විදිහට හිතන කෙනෙක් වෙන්න පුළුවන්. නමුත් මේ මොන විදිහට හිතුවත් අපි මේ හැම කෙනෙක්ගෙම සිතුම්පැතුම් වලට ගරු කරන්න ඕන, මොකද අපි හැමෝටම අයිති මාර්ගයක් මේ ජිවිත ගමනේ තියෙනවා. නමුත් මේ ලිපි මාලාවේ අරමුණ ඔබ වෙනසක් හොයනවා නම් පමණක් එයට යම් දෙයක් එකතු කිරීමයි. ඉතින් අපි ටිකක් විමසලා බලමු ඇත්තටම සතුට තියෙන්නේ භෞතික දේවල් වලද කියලා.

මිනිමලිස්ට් ජිවන රටාවට අනුව ජීවිතය හැඩගස්සවා ගන්න කලින් ඇත්තටම මමත් එහෙම කෙනෙක්. ඒ කිවුවේ මම භෞතික දේවල් වලින් සතුටු වුණු කෙනෙක්. අලුත් ඇදුමක් ගත්තොත් නත්නම් අලුතෙන් හෑන්ඩ් බෑග් එකක් ගත්තොත් මම ගොඩක් සතුටු වුණා. ඒ වගේම ගෙදරට අලුතෙන් බඩුවක් ගත්තත් එහෙමම තමයි. ඒ ගත්ත භාණ්ඩේ වටිනාකම වැඩි වෙන්න වැඩි වෙන්න මගේ සතුටත් වැඩි වුණා. නමුත් මේ හැම දෙයකම සතුට තිබුණේ බොහොම සුළු කාලයක් විතරයි. ඇදුමක් ගත්තාම වැඩිම උනොත් එක අදින්න, බලන්න ආස වුණේ දවසයි නැත්තම් දෙකයි. ඊට පස්සේ එකත් අනිත් ඇදුම් ගොඩටම වැටෙනවා. ගෙදරට දෙයක් ගෙනාවහමත් එහෙමයි. අලුතෙන් ටීවී එකක් ගෙනාවොත් සතියක් විතර යනකන් අනේ හරි ශෝක් කියලා හිතෙනවා. එත් අන්තිමට අර කලින් තිබුණ ටීවී එකේ බලපු ටිකම බලන සාමාන්‍ය ටීවී එකක් බවට එක නිකන්ම පත් වෙනවා. මේක තමයි ඇත්තටම හැමදේකටම වෙන්නේ. 

දැන් මේක කියවනකොට ඔයාටත් මේ වගේ වුණ දේවල් මතක් වෙනවා නේද? නමුත් හිතලා බලන්න තත්පර කියක්ද ඒ සතුට තියෙන්නේ? නැත්තම් දවස් කීයක්ද කියලා. හිතන්න අපි ඒ සදහා යොදවන මුදලට, ඒ මුදල හොයන්න ඔයා යොදවපු ශ්‍රමයට ඒ පොඩි මොහොතේ තාවකාලිකව ලබන සතුට වටිනවද කියලා? 

උදාහරණයකට හිතනන ඔයා ලස්සන ඇදුමක් දැකලා එක අත්‍යාවශ්‍ය නොවුනත් මිලට ගන්නවා කියලා. සාමාන්‍යයෙන් අද ලංකාවේ රු.2000කට අඩුවෙන් ඇදුමක් මිලට ගන්න ටිකක් අමාරුයි. ඒ නිසා අපි හිතමු මේ ඇදුම රු.2000ක් කියලා. කල්පනා කරලා බලන්න සාමාන්‍ය ලිපිකරුවෙක්ගේ නැත්තම් සේල්ස් ගර්ල් කෙනෙක් වගේ බොහොම සාමාන්‍ය රැකියාවක් කරන කෙනෙක්ගේ වැටුප මාසෙට රු.25000ක් වගේ. ඕටි අරවා මේවා එක්ක ඉතින් අපි 30000ක් ගත්තා කියමු. එතකොට දවසට අඩුම පැය 8 ගානේ ඔයා මාසෙට පැය 160ක් වැඩ කරලා තමයි ඒ වැටුප ඔයාට ලැබෙන්නේ. ඉතින් මේ ඇදුමට වියදම් කරන රු.2000 හොයන්න ඔයා පැය 10ක් වැඩ කරපු ශ්‍රමය වියදම් කරනවා. ඉතින් මේ ගන්න ඇදුම ඔයා පැය 10ක් ගෙදර පවුලෙන් වෙන් වෙලා, සැමියාගෙන් බිරිදගෙන් දරුවන්ගෙන් ඈත් වෙලා ඔෆිස් එකේ නැත්තම් ෆැක්ටරියේ කට්ට කාගෙන වැඩ කරපු එක තරම් වටිනවාද?  බස් එකේ කෝච්චියේ එල්ලීගෙන තෙරපිලා වැඩට ගියේ ඔයා මේ ඇදුම අරගෙන මේ තාවකාලික සතුට ලබන්නද? 

මේක තමයි අපිට මිනිමලිස්ට් වලින් පෙන්වලා දෙන ප්‍රධානම දේ. භෞතික දේවල් වලින් අපිට ලැබෙන සතුට තාවකාලිකයි වගේම ඒ සතුට ලබන්න අපිට ජිවිතේ කරන්න වෙන කැපකිරීම් වලට වටිනාකමක් එක් කරන්නේ නැහැ. ගොඩක් රට වල මිනිස්සු මේ මිනිමලිස්ට් ජිවන රටාව වැළද ගන්නත් මුලිකම හේතුවක් තමයි අඩු වයසින් රැකියාවෙන් විශ්‍රාම ගිහින් නිදහසේ ජිවත් වෙන්න ඔවුන් හිතන එක. නමුත් ලංකාවේ ගොඩක් අයගේ ආකල්ප මිට හාත්පසින්ම වෙනස්. ලංකාවේ මිනිස්සු ගොඩක් වෙලාවට 55 විශ්‍රාම යන්න තිබුණත් 60 වෙනකන් ඉල්ලන් වැඩ කරනවා. බොහෝ විට එහෙම වැඩ කරන්න වෙන තත්වෙට ඔවුන් අසරණ වෙනවා. කනගාටුවෙන් වුනත් කියන්න වෙනවා බොහෝවෙලාවට මෙහෙම වෙන්නේ ඇත්තටම අපේ ජිවන රටාවේ තියන අඩුපාඩු නිසා. අපි අද දවසේ ගන්න තීරණ වලින් තමයි අපේ අනාගතය තීරණය වෙන්නේ. රැකියාවක් කරන කෙනෙක් බොහෝ විට හැමදාම උදේ එළිය වැටෙන්න කලින් වැඩට ගිහින් ආයෙමත් රෑ කළුවර වැටෙනකොට ගෙදර එනවා. ගෙදර සැමියා බිරිද දරුවෝ එක්ක ගත කරන්න කාලයක් ඔවුන්ට නැහැ. මේ හේතු නිසා වර්තමානයේ ගොඩක් දෙනා මේ මිනිමලිසම් ක්‍රමය උපයෝගී කරගෙන අඩු වයසින් විශ්‍රාම ගිහින් තමන්ගේම කියලා දෙයක් ගොඩනගා ගෙන ජිවිතේ නිදහස සැහැල්ලුව විදින්න උත්සහ කරනවා. 

නමුත් කෙනෙක් හිතන්න පුළුවන් වැඩියෙන් වැඩ කරලා සල්ලි හොයනවා නම් ගෙදරින් බිරිදගෙන් දරුවන්ගෙන් ටික කාලෙකට ඈත් වුණාට මොකද කියලා. මේකට හොදම පිළිතුර තමයි මිට දින කිහිපෙකට කලින් මුහුණු පොතේ විදේශීය මිනිමලිස්ට් ක්‍රමයට සම්භන්ධ සමුහයක කාන්තාවක් ගැටළුවක් ඉදිරිපත් කරලා තිබුනා. ඒ ගැටලුව තමයි ඇගේ සැමියාට රැකියාවේ උසස්වීමක් ලැබෙන්න යනවා, මේ උසස්වීම ඔහුට ලැබෙන්නේ ඔහු දැන් සේවය කරන ප්‍රදේශයෙන් ඉවත්ව වෙනත් රටක එම ආයතනයේ ශාඛාවක සේවයට ගියොත් පමණයි. ඉතින් ඔහු සමග ඇයට යන්න පුළුවන් කමක් නැහැ ඇගේ රැකියාව හා දරුවන්ගේ පාසල් අතහැරලා. ඉතින් මාස 6කට වරක් තමයි මේ උසස්වීම ගත්තොත් සැමියාට ගෙදර එන්නත් පුළුවන්. කියන එක. ඉතින් ඇය මේ සමුහයේ ඉන්න අනිත් අයගෙන් අහනවා ඇය ගන්න ඕන හොදම තීරණය මොකක්ද කියලා. ඉතින් මේ පොස්ට් එකට දාලා තිබුණ කමෙන්ට් කිහිපයක් මට දකින්න ලැබුණා. ඒ අතර එක කමෙන්ට් එකක කාන්තාවක් මෙහෙම කියලා තිබුනා.

" මගේ මහත්තයා මාසෙකට $22,400ක් උපයනවා(ලංකාවේ මුදලින් රුපියල් ලක්ෂ 38ක් පමණ)  ඔහු ගෙදර ආවේ අවුරුද්දකට සැරයක් විතරයි. අපිට අතට පයට සේවකයෝ හිටියා, ඔහුගේ රැකියාව නිසා ගොඩක් සුවපහසු ජිවිතයක් මමයි දරුවෝ තුන්දෙනයි ගත කළා. නමුත් මිට වසර දෙකකට කලින් ඔහු එම රැකියාවෙන් ඉවත් වුණා. ඒ අපේ අවුරුදු දෙකක් වයස පොඩි පුතා හදිසි අනතුරකින් අපිව දාලා ගිය නිසා. මගේ සැමියා ඔහුගේ මුළු ජිවිත කාලයටම පුතා එක්ක ඉදලා තියෙන්නේ දවස් 26ක් විතරයි. ඔහු අවසාන වතාවට නිවසට ආවේ පුතාගේ අවුරුද්දේ උපන්දින සාදයට. ඉන්පසුව දරුවා මියයන තුරුම ඔවුට පුතාව දකින්න වෙලාවක් තිබුණේ නැහැ. ඒ නිසා මම හිතන්නේ නැ අපි හොයපු සැපපහසුව මිල මුදල් මේ කිසිදෙයකින් ඒ අඩුව මකාගන්න පුළුවන් කියලා. ඇත්තටම බැලුවොත් මේ කිසිදෙයක් ඒ තරම් වටින්නේ නැහැ."

කොයිතරම් හිතන්න දේවල් ඒ වචන ටික ඇතුලේ තියෙනවද?

අපි මිලමුදල් සැපපහසුව පසුපස හබායන විට අපිට අපේ ජිවිතේ බොහෝ දේ මග හැරෙනවා. සතුට තියෙන්නේ භෞතික සම්පත් වල නෙවෙයි අපේ ළග ඉන්න අපේම ආදරණීයයන් ළග තමයි සතුට තියෙන්නේ. ඒ නිසා මේ භෞතික දේවල් වලින් තාවකාලික සතුටු වෙන වෙලාවේ අපි ඒවා සිමා කරගෙන ඒ කාලය මුදල් යොදවලා අපේ ආදරණියයන් එක්ක වැඩියෙන් කාලය ගත කරනවා නම් ඒ ආදරණිය මතකයන් හැමදාටම ජිවිතයේ අපිට සතුට ලබා දෙවි.


Thursday, June 13, 2019

කොහොමද මම අවුරුද්දකට රුපියල් දෙලක්ෂ හැත්තෑහත්දහසක් (රු.277,000/=) ඉතුරු කළේ?


කොහොමද මම අවුරුද්දකට රුපියල් දෙලක්ෂ හැත්තෑහත්දහසක් (රු.277,000/=) ඉතුරු කළේ? 

මුදල් වියදම් කරන එක ගොඩක් පහසුයි වගේම තමයි මුදල් ඉතිරි කරන එක ගොඩක් අමාරුයි. නමුත් මිනිමලිස්ට් ජිවන රටාවට හැඩ ගැහෙනකොට ඔයාට කරන්න පුළුවන් දේවල් ටිකක් තියෙනවා මේ අමාරු මුදල් ඉතිරි කිරීම ටිකක් පහසු කරගන්න. ඔයා මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් උනත්, මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් වෙන්න උත්සහ කරන හෝ නැත්නම් මිනිමලිස්ට් ක්‍රමය බැහැර කරන කෙනෙක් උනත් මේ දේවල් අනිවාර්යෙන්ම ඔයාගේ ජිවිතයට වැදගත් වෙයි.

මුදල් ඉතිරි කිරීමට මම යොදාගත් මිනිමලිස්ට් ජිවන රටාවේ ක්‍රම තමයි අද මේ ලිපියෙන් මම කතා කරන්න යන්නේ. නමුත් එක දෙයක් අනිවාර්යෙන්ම කියන්න ඕන, මේක අපි එක් එක්අයගේ ජිවන රටාව හා අදායම එක්ක වෙනස් වෙන්න පුළුවන්. නමුත් මේ ක්‍රම කිහිපය අනිවාර්යෙන්ම ඔයාට වෙනදාට වැඩියෙන් ඉතිරි කරන්න හා අනවශ්‍ය වියදම් අඩු කරලා අරපිරිමැස්මෙන් ජිවත් වෙන්න උදවු වේවි.

1. පළවෙනි දේ තමයි මම පිටින් කෑම ගන්න එක අඩු කළා. 

පිටින් කෑම ගන්න එක එහෙමත් නැත්තම් අපේ භාෂාවෙන් කිවුවොත් කඩ කෑම කන එක මම ගොඩක් අඩු කළා. මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් වෙන්න කලින් මම අඩුමගානේ සතියකට සැරයක් වත් රෑ කෑම කඩෙන් කන්න පුරුදු වෙලා හිටියා. කොත්තු, ෆයිඩ් රයිස්, නුඩ්ල්ස් වගේ දේවල් වගේම පොඩි බඩගින්නට රෝල්ස්, වඩේ, බනිස්, ආප්ප වගේ දේවල් හැමදාම වගේ කන්න පුරුදු වෙලා හිටියා. ඉතින් මේ දේවල් අපි හිතන්නේ නැහැ ලොකු වියදම් කියලා මොකද එක දවසකට වියදම් වෙන ගාන අඩු නිසා. නමුත් දවස ගානේ මාසයක් ඊට පස්සේ අවුරුද්දක් යන මුදල ගණන් හදලා බැලුවොත් ඔයාලට තේරෙයි කොයි තරම් මුදල් අපි මේ දේවල් වලට වියදම් කරනවද කියලා. 

සාමාන්‍ය කඩේක රයිස්, කොත්තු වගේ දේවල් වල මිල ආසන්න වශයෙන් රු.300ක් විතර වෙනවා. ඉතින් අපේ ගෙදර 4දෙනෙක් ඉන්නවා නම් රයිස් 4ක් ගත්තාම මිල රු.1200ක් වෙනවා. සතියකට රු.1200 ගානේ මාසෙකට රු.4800ක් වෙනවා මම පිටින් කෑම කන්න කරන වියදම.  එතකොට අවුරුද්දට මම රු.57,600ක් වියදම් කරලා තියෙනවා එකට විතරක්. ඊට අමතරව මම කිවුවා හවසට නැත්තම් උදේ 10ට 11ට වගේ මම පොඩි බඩගින්නට මොනවා හරි දෙයක් කනවා කියලා. එකටත් දවසට රු.100ක් වගේ වියදම් වෙනවා. එතකොට මාසෙට වියදම අඩුම රු.3000ක්, අවුරුද්දට රු.36000ක්. හිතනකොටත් පුදුමයි නේද? ඔව් ඔයාත් මේ වගේම ගානක් නැත්නම් මීටත් වඩා වැඩි ගානක් මේ වගේ දේවල් වලට වියදම් කරනවා. 

නමුත් මම කියන්නේ නැහැ මේ දේවල් සම්පුර්නෙන්ම නවත්වන්න කියලා. මොකද මේ දේවල් වලට අපි හැමෝම ආසයි නේ. ඒ නිසා මේ වගේ දේවල් සම්පුර්නෙන්ම නවත්වන්න ටිකක් අපහසු වෙන්න පුළුවන්. එත් මේ වගේ පුරුදු වලින් ඈත් වෙන තරමට එක ඔයාගේ පර්ස් එකට විතරක් නෙවෙයි ඔයාගේ ශරීර සෞඛ්‍යයටත් ගොඩාක් හොදයි. සතියකට සැරයක් ඒ කියන්නේ මාසෙකට 4සැරයක් පිටින් කෑම ගත්ත මම දැන් මාසෙකට දවසක් විතරයි පිටින් කෑම ගන්නේ. ඒ වගේම පොඩි බඩගින්නට ගෙදර හදාගන්න දෙයක් නැත්තම් පලතුරු මොනවා හරි වගේ දෙයක් තමයි මම කන්නේ. මොකද සල්ලි ඉතුරු කරනවා කියලා නොකා නොබී බඩගින්නේ ඉන්න බැහැ නේ නේද?

ඉතින් මේ ක්‍රමයට මම අවුරුද්දට රු.67,000ක් ඉතුරු කරගෙන තියෙනවා. 

2. අංක දෙක තමයි මම තව දුරටත් පොත්/පත්තර සගරා මිලදී ගන්නේ නැහැ.

පුද්ගලිකව මම ගොඩක් පොත්පත් කියවන කෙනෙක්. ඒ නිසාම මම හැම මාසේකම පොත් මිලදී ගන්න මම රු.2000ක් වෙන් කරනවා. නමුත් ඇත්තෙන්ම බැලුවොත් පොත්පත් වෙනුවෙන් කල වියදම ගැන මගේ කිසිම පසුතැවීමක් නැහැ. මොකද එයින් ලැබෙන දැනුම මුදලට සම කරන්න බැරි නිසා. නමුත් මම මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් වුණාට පස්සේ පුස්තකාලය බැදිලා පොත් ගන්න පටන් ගත්තා වගේම පත්තර, සගරා හා පොත් අන්තර්ජාල ඔස්සේත් පරිහරණය කළා. ඉතින් මේ වගේ ක්‍රම තියාගෙන පොත්පත් මිලට ගන්න මුදල් වියදම් කිරීම අනවශ්‍ය දෙයක් කියලයි මම හිතන්නේ. නමුත් මට අත්‍යාවශ්‍යයම පොතක් හෝ සගරාවක් පුස්තකාලයේ හෝ අන්තර්ජාලයේ හෝ හොයාගන්න නැත්නම් මම ඒ දේ මිලදී ගන්නවා. ඉතින් මේ ක්‍රමය නිසා අවුරුද්දකට රු.12000ක් ඉතුරු කරගන්න මට පුළුවන් වුණා.

3.අංක තුන තමයි බෝතල් කරන ලද බිම වර්ග හා පානීය ජලය මිලට නොගැනීම.

මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් වෙන්න කලින් මම ගමනක් යනකොට කවදාවත් වතුර බෝතලයක් අරගෙන ගියේ නැහැ. ඉතින් අතරමගදී තිබහා වෙනකොට එක එක වර්ගයේ බිම වර්ග නැත්තම් කූල් වතුර බෝතල් වගේ දේවල් මිලට ගන්න මම පුරුදු වෙලා හිටියා. නමුත් මම තවදුරටත් මේ දේවල් මිලට ගන්නේ නැහැ. මම ගෙදරින් පිටට යනවා නම් අනිවාර්යෙන්ම වතුර බෝතලයක් මගේ බෑග් එකේ දාගෙන යනවා. මේකත් ඇත්තටම ඔයාගේ පර්ස් එකට විතරක් නෙවෙයි සෞඛ්‍යයටත් හොද පුරුද්දක්. ඉතින් මේ නිසා මාසෙට මට රු.2500 ගානේ අවුරුද්දකට රු.30,000ක් ඉතුරු කරගන්න පුළුවන් වුණා.

4. අංක හතර තමයි භාණ්ඩ අලෙවි කරන වෙබ් අඩවි, ෆේස්බුක් පිටු වැනි දේ වලින් ඈත් වීම. 

ඇත්තටම මේක අපි හැමෝම නොදැනුවත්ව කරන දෙයක්. අපි භාණ්ඩ අලෙවි කරන වෙබ් සයිට් වල රේගිස්ටර් වුනාම නැත්තම් භාණ්ඩ අලෙවි කරන ෆේස්බුක් පිටු වලට ලයික් කලාම එයාලගේ අලුත් දේවල් වල අප්ඩේට්ස් අපිට නිතරම ලැබෙනවා වගේම භාණ්ඩ මිල අඩු කිරීම, 30% මිල අඩු කළා නැත්තම් 50% අඩු කළා, එහෙමත් නැත්නම් දෙකක් ගත්තාම එකක් නොමිලේ වගේ සුක්ෂම වෙළද උපක්‍රම නිතරම අපිට දකින්න පුළුවන්. ඉතින් මේවා දැක්ක සැනින් අපිට මේ දේවල් අත්‍යාවශ්‍ය නොවුනත් අපි මේ දේවල් ගන්න නිරායාසයෙන්ම පෙලෙබෙනවා. නමුත් අපි කලින් ලිපියේදී කතා කළා වගේ මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් මිලට ගන්නේ තමන්ට අත්‍යාවශ්‍යම දේවල් විතරයි. ඒ නිසා මම මේ භාණ්ඩ අලෙවි කරන වෙබ්අඩවි හා ෆේස්බුක් පිටු අන්ෆලොව් කරනවා. ඉතින් මේ ක්‍රමය නිසා මට අඩුම මාසෙට රු.3000 ගානේ අවුරුද්දට රු.36000ක් ඉතුරු කර ගන්න පුළුවන් වුණා.

5. අංක පහ තමයි ඇදුම් පැළදුම් මිලට ගැනීම සීමා කිරීම.

මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් වෙන්න කලින් මම මාසෙකට අඩුම ගානේ එක ඇදුමක්වත් මිලට ගන්න පුරුදු වෙලා හිටියා. ඒ වගේම වෙලදපොලේ ලස්සන හෑන්ඩ් බෑග් එකක් නැත්තම් පර්ස් එකක් සපත්තු දෙකක් දැක්කොත් ඒ දේ මිලට ගන්න පුරුද්දක් මට තිබුණා. මේ මිලට ගත්ත බොහෝ දේවල් එකපාරක් දෙපාරක් ඇදලා නොගැලපෙන නිසා නැවත පාවිච්චියට ගන්නේ නැතුව අයින් කල අවස්ථා ඕන තරම් තියෙනවා. නමුත් මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් වුණාට පස්සේ මට ගැලපෙන ඇදුම් පැළදුම් මොනවද කියලා මම හොදින් දැනුවත් වුණා. ඒ නිසා නොගැලපෙන දේයකට ආස හිතුණාට මම කීයටවත් ඒ දේ මිලට ගන්නේ නැහැ වගේම ඇදුමක් ගන්නේ එක මට අත්‍යාවශ්‍ය නම් විතරයි. ඒ වගේම සපත්තු දෙකක් හෑන්ඩ් බෑග් එකක් මිලට ගන්නේ මං සතුව තියන එක කැඩුනොත් නැත්තම් භාවිතා කරන්න බැරි තත්වෙකට පත් වුනොත් විතරයි. ඉතින් මේ වෙනස නිසා මම මාසෙකට රු.3500 ගානේ අවුරුද්දට රු.42000ක් ඉතුරු කර ගත්තා. 

6. අංක හය, රුපලාවන්‍ය කටයුතු හා රුපලාවන්‍ය නිෂ්පාදන සදහා මුදල් වියදම් නොකිරීම.

මිනිමලිස්ට් ජිවන රටාවට හුරු වෙන්න කලින් මම ෆෙෂල්, ත්රේඩින්, හෙයාර් කට් වගේ දේවල් කරගන්න සැලෝන් එකකට යන්න පුරුදු වෙලා හිටියා අනිත් හැමකෙනෙක්ම වගේ. නමුත් මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් වුණාට පස්සේ මම තවදුරටත් මේ දේවල් වලට මුදල් වියදම් කරන්නේ නැහැ. මේ දේවල් ඔක්කොම මම තනියම ගෙදරදී කරගන්නවා. ඔයාලටත් පුළුවන් මේ දේවල් තමන් විසින්ම කරන හැටි ඉගෙන ගන්න. ඒ වගේම තමයි මම දැන් රුපලාවන්‍ය නිෂ්පාදන මිලට ගන්නේ නැහැ. මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් වෙන්න කලින් මම දහස් ගණන් මුදල් රුපලාවන්‍ය නිෂ්පාදන වෙනුවෙන් වියදම් කළා. විශේෂෙන්ම පැහැපත් වෙන්න එක එක ක්‍රීම් වර්ග, ලිප්ස්ටික් වර්ග, විවිධ වර්ණයේ නිය ආලේපන වගේ දේවල්.  නමුත් මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් වුණාට පස්සේ මම තේරුම් ගත්ත වැදගත්ම දේ තමයි මේ නිෂ්පාදන වලින් කරන්නේ මිනිස්සුන්ව මුලා කිරීමක් පමණක්ම බව. ඉතින් දැන් මම කිසිම රුපලාවන්‍ය නිෂ්පාදනයක් මිලට නොගෙන මගේ රුපලාවන්‍ය හොදින් තියාගෙන ඉන්නවා ස්භාවික ක්‍රම අනුගමනය කරමින්.ඒ වගේම තමයි මේක අපේ සෞඛ්‍යටත් හොදයි. ඔයාලා කැමති නම් අපි තවත් ලිපියකින් කතා කරමු කොහොමද ස්භාවිකව රුපලාවන්‍ය දියුණු කරගන්නේ කියලා. මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් උනාට පස්සේ මම භාවිතා කරන්නේ ලිප් බාම් එකක්, නිය ආලේපනයක් හා මොයිස්චරයිසර් ක්‍රීම් එකක් පමණයි. මේ දේවල් එකක් ඉවර වෙනකන් මම නැවත එකක් මිලට ගන්නේ නැහැ. ඒ වගේම නිය ආලේපන මම කලින් වගේ හැම පාටින්ම දකින දකින එක ගන්නේ නැහැ. දැන් මම තෝරගත්ත මට ගැලපෙන එක පාටකින් එකක් විතරයි ගන්නේ, එක ඉවර වුනාම තමයි නැවත එකක් මිලට ගන්නේ.

ඉතින් මේ වෙනස නිසා මම මාසෙකට රු.5000 ගානේ අවුරුද්දකට රු.6000ක් ඉතුරු කරගත්තා.

7. අංක හත තමයි මම තව දුරත් ව්‍යායාම මධ්‍යස්ථානයකට යන්නේ නැහැ.

ව්‍යායාම කරන එක ඇත්තටම හොද දෙයක්. නමුත් මම මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් වුණාට පස්සේ තවදුරටත් ව්‍යායාම කරන්න ව්‍යායාම මධ්‍යස්ථානයකට යන්නේ නැහැ. මම ගෙදරදීම මගේ ව්‍යායාම ටික කරනවා. මේවට අවශ්‍ය උපදෙස් ගන්න ඕන තරම් වෙබ්අඩවි වගේම වීඩියෝ අද අන්තර්ජාලයේ තියනවා. ඉතින් ඒ නිසා මගේ ව්‍යායාම සදහා මුදල් ගෙවා ව්‍යායාම මධ්‍යස්ථානයකට යන එක අනවශ්‍යය දෙයක් ලෙසයි මං දකින්නේ. ඉතින් මම ගෙදරම පොඩි හෝම් ජිම් එකක් හදාගත්තා වෙයිට් ප්ලේට්ස්, බාර්, ඩම්බෙල් වගේ දේවල් ටිකක් අරගෙන. ඉතින් මේ ක්‍රමය නිසා මාසෙට රු.2500 ගානේ අවුරුද්දට රු.30,000ක් ඉතුරු කර ගන්න මට පුළුවන් වුණා. 

ඉතින් මිනිමලිසම් නිසා මේ දේවල් වලින් විතරක් මම අවුරුද්දට රු.277,000/= ඉතුරු කරගෙන තියෙනවා. මේ දේවල් මේ විදිහටම මේ ගාණම ඔයාටත් ඉතුරු කරගන්න පුළුවන් කියලා මම කියන්නේ නැහැ. මොකද අපි කෙනාගෙන් කෙනාට වෙනස් නිසා අපේ අදායම හා අවශ්‍යතා වෙනස් වෙනවා. නමුත් මේ ක්‍රමය අනුගමයන කරන එකෙන් ඔයාලට අනිවාර්යෙන්ම වෙනදාට වඩා අඩුවෙන් නැත්තම් සිහිබුද්ධියෙන් වියදම් කරන්න වගේම වැඩියෙන් ඉතිරි කරන්න පුළුවන් වෙනවා. 

Thursday, June 6, 2019

ජීවිතය පහසු කරවන මිනිමලිස්ට්(Minimalist) ජිවන රටාවට හුරු වෙන්නේ කොහොමද?


ජීවිතය පහසු කරවන මිනිමලිස්ට්(Minimalist) ජිවන රටාවට හුරු වෙන්නේ කොහොමද?

මිනිමලිස්ට් ජිවන රටාවට හුරු වීම මගින් ඔයාට කාලය ඉතුරු කරගන්න පුළුවන්, වෙනදාට වඩා වැඩියෙන් ඔයාගේ බැංකු ගිණුමේ මුදල් එකතු කරගන්න පුළුවන්. එකට නම් අපි හැමෝම කැමති නේ නේද? ඒ වගේම තමයි ඉතාම පහසුවෙන් ජිවිතයට ඉලක්කයක් අරමුණක් තියාගෙන වැඩ කරන්න පුළුවන්.
ඉතින් ඔයා මේ මිනිමලිස්ට් ජිවන රටාවට අලුත් කෙනෙක් නම් ඔයාට මිනිමලිස්ට් ජිවන රටාව ආරම්භ කරන්න මුලිකවම පහසුවෙන් කරන්න පුළුවන් දේවල් 5ක් තියෙනවා.
ඉතින් අපි බලමු මොනවද මේ දේවල් 5 කියලා.
1.පලවෙනිම හා වැදගත්ම දේ තමයි, ඇයි ඔයාට මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් වෙන්න ඕන ඇයි කියන එක තේරුම්ගන්න එක.
මුලිම ඔයාට වෙනස් වෙන්න ඕන ඇයි කියලා හිතන්න. ඒ කාලය ඉතුරු කරගන්න වෙන්න පුළුවන්, මුදල් ඉතුරු කරගන්න වෙන්න පුළුවන්, නැත්තම් පිළිවෙලට ජිවත් වෙන්න ඕන නිසා වෙන්න පුළුවන්, එහෙමත් නැත්තම් ඔයා දැන් මේ ගෙවන සාමාන්‍ය ජිවිත ගොඩක් කලබලකාරී, වෙහෙසකර එකක් නිසා වෙන්න පුළුවන් වගේම හේතුව මේ දේවල් ඔක්කොම වෙන්නත් පුළුවන්. ඔයාට මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් වෙන්න ඕන ඇයි කියන එක තේරුම් ගන්න තරමට ඔයාට මේ ජිවන රටාවට අනුගත වෙන එක පහසු වෙනවා.
පුද්ගලිකව මුලින්ම මම මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් වෙන්න තීරණය කරනකොට මම මුලින්ම හිතුවේ මගේ එදිනෙදා ජිවිතයේ වැඩ පහසු කරගන්න එක. ඒ වෙනකොට කලබලකාරී වැඩ අධික ජිවන රටාවෙන් මම හොදටම හෙම්බත් වෙලා හිටියේ. ඒ අතර දිනපතාම නිවස මාගේ කාමරය පිරිසිදු කලත් නැවත විනාඩි කිහිපයකින් අනවශ්‍ය දේවල් එහේ මේහේ දාලා මේ තැන් අපිළිවෙල වෙන එක. එක ඇදුමක් තෝරන්න ගිහින් මුළු අල්මාරියම නැවත පිළිවෙලට සකසන්න වෙනම වෙලාවක් ගත වෙන එක. හදිසියට කතුරක් පිහියක් වගේ දෙයක් හොයන්න ගිහාම කවදාවත් එක අවශ්‍ය වෙලාවට හොයාගන්න බැරි වෙන එක. උදේට වැඩට යන්න ලෑස්ති වෙනකොට හැම තැනම එක එක දේවල් හොයලා මුළු ගෙදරම කම්මලක් වගේ වෙන එක. ප්‍රධානයි. නමුත් මිනිමලිස්ට් ජිවන රටාවට හුරු උනාට පස්සේ මට මගේ නිවස කාමරය පිරිසිදු කරන්න ගත උනේ විනාඩි කිහිපයක් විතරයි. ඒ වගේම දවසම නැවත මේවා අපිළිවෙල වෙන්නේ නැතුව තියාගන්න මට පුළුවන් උනා. ඒ වගේම තමයි අනිත් හැමදේමත්. ඉතින් මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් වෙන අරමුණ මම බොහෝ දුරට දැන් සපුරාගෙන තියනවා. මේ අරමුණ අපි එක්කෙනාගෙන් එක්කෙනාට වෙනස් වෙනස් වෙන්න පුළුවන්.
2. දෙවැනි කාරනාව තමයි අනවශ්‍ය බඩු භාණ්ඩ ඉවත් කිරීම.
ඇත්තටම මේක තමයි මිනිමලිස්ට් ජිවන රටාවට හුරු වෙනකොට අපිට කරන්න අමාරුම දේ. මොකද අපි හැමෝම අපි ආස කරන එක එක දේවල් උවමනාවටත් වැඩියෙන් නැත්තම් කවදාවත් පාවිච්චි කරලා නැති උනත් ඒ දේට ආස නිසා ඒවා අපි ගාව තියාගෙන ඉන්න පුරුදු වෙලා ඉන්නවා.
ඉතින් මිනිමලිස්ට් ජිවන රටාවට හුරු වෙන්න නම් මුලින්ම අපි කරන්න ඕන මේ අපි ආස නිසා තියාගෙන ඉන්න නමුත් අපිට අනවශ්‍ය දේවල් නිවසින් නැත්තම් ඔබේ කාමරයෙන් බැහැර කරන එක. විශේෂෙන්ම අපි හැමකෙනෙක් ගාවම තියන දේවල් තමයි කවදාවත් පාවිච්චි කරලා නැති මේක් අප් අයිටම්ස්, ආලේපන වර්ග, සුවද විලවුන්. සමහරවිට මේවා කල් ඉකුත් වෙලා වෙන්නත් පුළුවන් අපි නොදැනුවත්වම.මොකද ඒ දේවල් කබඩ් වල නැත්තම් රාක්ක වල අවුරුදු, මාස, දින ගණන් එකම විදියට තිබිලා තියෙනවා අපි දන්නෙවත් නැතුව. ඒ වගේම කිසිම දවසක ඇදලා නැති ඇදුම්, නැත්තම් එක පාරක් විතරක් ඇදලා නැවත ඕන වෙයි කියලා හිතාගෙන අවුරුදු ගානක් තියන් ඉන්න ඇදුම්.( නමුත් මේවා සමහර විට ඔයාට දැන් සයිස් මදි වෙන්නත් පුළුවන්) කියවලා ඉවර අවුරුදු ගණන් පරණ පොත්, සගරා, පත්තර. මේ දේවල් ඔක්කොම අයින් කරන්න ඔයා හිත හදාගන්නම ඕන. හිතනකොටත් දුකයි නේද? එත් මේ අනවශ්‍ය දේවල් වලින් ඈත් වෙලාම බලන්න හිතට, ඇහැට කොයි තරම් සැහැල්ලුද ප්රියමනාපද කියලා.
නමුත් මේ දේ අපි කාටවත් එක දවසින් කරන්න බැහැ. සම්පුර්ණේන්ම අපිට අනවශ්‍ය දේවල් අයින් කරන්න මාස කිහිපයක් ගත වෙනවා. නමුත් හැම දවසකම ඔයා දකින ඔයාට අනවශ්‍යයි කියලා හිතෙන දේවල් බැහැර කලොත් මාස කීපයක් ඇතුලත මේ දේ කරගන්න අපිට පුළුවන්.
3. තුන්වෙනි කාරණාව තමයි මේ අන් අයට උපකාර කිරීම.
අනිත් අයට උදවු කරන එක කොහොමද මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් වෙන්න බලපාන්නේ කියලා දැන් ඔයා හිතනවා නේද? ඇත්තටම අපි නිවසින් නැත්තම් අපේ කාමරයෙන් අයින් කරන අනවශ්‍ය දේවල් ඒවා අවශ්‍ය කෙනෙක් ඉන්නවා නම් ඔවුන්ට දෙන්න පුළුවන්. විශේෂෙන්ම දුප්පත් නැතිබැරි කෙනෙකුට එකෙන් ලොකු උදවුවක් වෙන්න පුළුවන්. එක තමයි මම කිවුවේ අන් අයට උපකාර කිරීම කියලා. විශේෂෙන්ම අවුරුදු කිහිපෙකට කලින් මිලට ගත්ත ඔයා එක පාරක් දෙපාරක් ඇදපු ඇදුම් දැන් ඔයාට මදි වෙන්න පුළුවන්, නැත්තම් ඒවා දැන් ඔයාට නොගැලපෙනවා කියලා හිතන නිසා ඔයා අදින්නේ නැති ඒවා වෙන්න පුළුවන්. මේ වගේ දේවල් ඔයාට නැතිබැරි කෙනෙකුට දෙන්න පුළුවන්. එකෙන් ඔයා ඒ දේ විසි කරනවා වෙනුවට තව කෙනෙක්ට යහපතක් වෙනවා.
සාමාන්‍යයෙන් ගොඩක් රටවල මිනිමලිස්ට් වෙන තමන්ට අනවශ්‍ය තව කෙනෙකුට අවශ්‍ය වෙන්න පුළුවන් කියලා හිතන දේවල් බාස්කට් වල දාලා පාර අයිනෙන් තියලා තියෙනවා ඒ දේවල් අවශ්‍ය කෙනෙක් ඉන්නවා නම් ඒ අයට ගන්න පුළුවන් වෙන විදිහට. විශේෂෙන්ම එයාලා මේ දේ කරන්නේ නිවාස නැතිව මහමග අසරණව සිටින අය වෙනුවෙන්.
4. හතර තමයි අත්‍යාවශ්‍යම දේවල් පමණක් මිලට ගැනීම.
මේක ඇත්තටම තවත් මිනිමලිසම් ක්‍රමයට හුරු වීමේදී ඇති වෙන අභියෝගයක්. අපි හැමෝම පුරුදු වෙලා ඉන්නේ ලස්සන ඇදුමක් දැක්කොත් එක කොහොම හරි මිලදී ගන්න. එහෙමත් නැත්තම් රස කෑමක් දැක්කොත් එක මිලට ගන්න. නැත්තම් හොද හෑන්ඩ් බෑග් එකක් සපත්තු දෙකක් දැක්කොත් එක ගන්න. පත්තරේක සගරාවක හෙඩ් ලයින් එක දැකලා කියවන්න ආසාවට එක මිලට ගන්න. සුපර් මාර්කට් එකකට ගියොත් ගන්න ආපු බඩුව නෙවෙයි එතන තියන වෙන වෙන ඒවාට හිත ගිහින් ගන්න ආවා වගේ දෙගුණයක් තුන්ගුණයක් බඩු අරගෙන යන්න අපි හැම කෙනෙක්ම වගේ නොදැනුවත්වම පෙලබෙනවා.
නමුත් මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් වෙන්න නම් ඔයා මේ පුරුදු අත අරින්න ඕන. මොකද මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් අනවශ්‍ය දේවල් වලට වියදම් කරන්නේ නැහැ. ඒ මොකද කිවුවොත් මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් වෙන එකේ ප්‍රධාන අරමුණක් තමයි මුදල් ඉතිරි කර ගැනීම. ඒ වගේම තමයි අනවශ්‍ය දේවල් නිවසේ ගොඩ ගහගන්නේ නැති එක. ඒ නිසා අපි අපිට අත්‍යාවශ්‍යම දෙයක් විතරයි මිලට ගන්නේ. එකෙන් අපේ කාලය, මුදල් වගේම නිවසේ ඉඩකඩ ඉතිරි වෙනවා. එත් ඇත්තටම මිනිස්සු විදියට අපි හැමෝටම ආසාවන් ඇති වෙනවා. ඒ නිසා අනවශ්‍ය දේවල් මිලට හිතනකොට ඔයා ඔයාගෙන්ම මේ දේවල් 3 අහන්න.
1.මම මේ දේට ආසයිද?
2.මට මේ දේ අවශ්‍යයිද?
3.මට මේ දේ නොමැතිව ජිවත් වීම අපහසුයිද? කියන එක.
දැන් ඔන්න ඔයා ගමනක් යනකොට සාප්පුවක ඉස්සරහා තියලා තියන ලස්සන සපත්තු දෙකක් දකිනවා. ඉතින් මේකට ආස වෙන ඔයා එක මිලදී ගන්න යනවා. නමුත් දැන් ඔයා මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් වෙන්න උත්සහ කරන නිසා මේ දේවල් ටික ඊට කලින් තමන්ගෙන්ම අහන්න,
1.මම මේ දේට ආසයිද? එක අහන්නත් දෙයක්ද නේද? උත්තරේ ඔව් නේ. එක නිසා නේ ඔයා එක දැන් මිලදී ගන්න හදන්නේ.
2.මට මේ දේ අවශ්‍යයිද? ඔව්. ඇත්තටම ඔයා ඔයාට මේක අවශ්‍යයි කියලා හිතනවා.
3.මට මේ දේ නොමැතිව ජිවත් වීම අපහසුද? උත්තරේ ඔව් නම් ඔයාට මේ අවස්ථාවේ පළදින්න සපත්තු දෙකක් නැති වෙන්න ඕන. සපත්තු දෙකක් දැනටම ඔයා සතුව තියෙනවා නම් මේ ගන්න හදන සපත්තුව කිසිලෙසකින්වත් ඔයාට අත්‍යාවශ්‍ය දෙයක් නෙවෙයි.
උත්තරේ හරිම සරලයි. නමුත් මේකට අපේ මනස හදාගන්න එක තමයි අමාරුම. නමුත් මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් වෙලා කාලයක් ගත වෙනකොට මේ දේට අපි ඉබේම හුරු වෙනවා.
5. පහ තමයි කවදාවත් ණය වෙන්න එපා.
මේක මිනිමලිස්ට් කෙනෙක් උනත් නැතත් අපි හැමෝටම වටින දෙයක්. ණය වෙනවා කියන්නේ එක අපේ හිතට ලොකු බරක් නේද? නමුත් දිගින් දිගටම ණය වුන කෙනෙක්ට මේක ඒතරම් දෙයක් නෙවෙයි. කොහොම හරි ණයට සල්ලි අරන් හරි තමන්ට ඕන දේවල් කරන්න පෙලබුණු මිනිස්සු ඕන තරම් ඉන්නවා. නමුත් ඇත්තටම බැලුවොත් මේවගෙන් ගොඩක් දේවල් අනවශ්‍ය දේවල්.
විශේෂෙන්ම අපිට වේඩින් එකකට පාර්ටි එකකට ආරාධනයක් ලැබුණා කියලා හිතන්න. අපේ අතේ සල්ලි නැත්තම් කොහෙන් හරි ණයට සල්ලි හොයාගෙන මේ වෙඩින් එකට යන්න ඇදුම්, තෑගී බෝග ගන්න අපි අනිවාර්යෙන්ම පෙලබෙනවා. මොකද ඒ අනිත් කෙනා අපි නොගියොත් වැරදියට හිතයි, අපි හරියට ඇදලා ගියේ නැත්තම් මිනිස්සු මොනවා හිතයිද? එහෙමත් නැත්තම් තෑග්ගක් ගෙනිච්චේ නැත්තම් හරි නැ. මේවා ඇත්තටම අපි හිතින් හදාගත්ත දේවල්. වෙඩින් එකට එන්න කියන කෙනා ඔබේ හිතවතෙන් නම් අනිවාර්යෙන්ම ඔබේ අපහසුතා ඔවුන් දැන සිටිය යුතුයි.
ඒ වගේම තමයි අපි විවහා උත්සව නැත්තම් දරුවන් වැඩිවියට පැමිණෙන උත්සව, උපන්දින උත්සව හැමෝටම කියලා ලොකුවට ගන්න තමයි කැමති. ඔයාට එකට යහමින් මුදල් තියෙනවා නම් එහෙම කරන එක කිසිම ගැටළුවක් නැහැ. නමුත් කවදාවත් තමන්ට නැති තත්වයක් පෙන්නන්න ණය වෙලා මේ දේවල් කරන්න එපා. මොකද ලක්ෂ ගානක් වියදම් කරලා වෙඩින් එක ගත්තත් පොතේ අත්සන් කරලා ගෙදර ගියත් වෙන්නේ එකම දේ, ඒ තමයි ඔය දෙන්නා විවහා වෙන එක. ඒ වගේම මිනිස්සුන්ට පෙන්න, හැමෝම කරන නිසා නැත්තම් එහෙම නොකලොත් හරි නැහැ නේ කියලා නම් මේ දේවල් කරන්නේ එකත් වැඩක් නැ. මොකද ඔයා ලක්ෂ ගානක් වියදම් කරලා ලොකුවට වෙඩින් එකක් ගත්තත් වැඩිම උනොත් මිනිස්සු ඒ ගැන සතියක් මාසයක් කතා වෙයි. ඊට පස්සේ කාටවත් එක මතක නැහැ සහ කාටවත් එකෙන් වැඩක් නැහැ. නමුත් ණය වෙලා මේ දේවල් කලොත් මාසෙන් මාසෙට ණය ගෙවන වාරයක් පාසා ඔයාට මේක මතක් වෙයි. අපරාදේ නේද මේ දේට මෙච්චර වියදම් කලේ කියලා හිතෙයි. ඊට පස්සේ ඔයාට දරුවෙක් ලැබුණ දාට එයාට වෙන්න ඕන දේවල් වල අඩු පාඩු මතු වෙන්න ගන්නකොට වෙඩින් එක තමන්ට තියෙන හැටියට කළා නම් මේ සල්ලි දරුවා වෙනුවෙන් යොදන්න තිබුනා නේද කියලා හිතෙයි. එහෙම පසුතැවීමක් ජිවිතයට ලගා නොවෙන විදියට වැඩ කරන්න.
ඒ නිසා කවදාවත් ලෙඩකට බෙහෙතක් ගන්න ගෙදර අයට කන්න නැතුව ඉන්නවා නම් කෑමක් ගන්නවා වගේ අත්‍යාවශ්‍ය දේකට ණයට ගන්නවා ඇරෙන්න අනවශ්‍ය දේවල් වලට ණය වෙන්න හිතන්නවත් එපා. තමන්ගේ ආදායමට ගැලපෙන්න වියදම හදාගන්න. අනවශ්‍ය වියදම් අඩු කරන්න. මිනිමලිස්ට් ජිවන රටාවට පුරුදු වෙනකොට මේ දේවල් ලේසියෙන්ම කරගන්න ඔයාට පුළුවන් වෙනවා.

ඉතින් මේ අනවශ්‍ය වියදම් අඩු කරලා මුදල් ඉතිරි කරන්නේ කොහොමද? අපි ඊළග ලිපියෙන් මේ ගැන කතා කරමු.

Wednesday, May 29, 2019

මොකක්ද මේ මිනිමලිසම් (Minimalism) කියන්නේ?


මොකක්ද මේ මිනිමලිසම් (Mඉනිමලිස්ම්) කියන්නේ?

ඇත්තටම මේක ගොඩාක් සිම්පල් දෙයක්. මිනිමලිස්ට්(Minimalist) කෙනෙක් වෙන්න නම් ඔයාට බඩුභාණ්ඩ 10කට වඩා අඩුවෙන් තියෙන්න ඕන. ඔයාට නිවසක්, මෝටර් රථයක් හෝ රුපවාහිනීයක් අයිති වෙන්න බැහැ. ඔයාට රැකියාවක් කරන්න බැහැ. ඔයා ලෝකේ වටේම ඇවිදින්න යන්න ඕන වගේම ඔයාට දරුවන් හදන්න බැහැ. විශේෂෙන්ම ඔයා සුදු ජාතිකයෙක් නැත්තම් අපේ භාෂාවෙන් කිවුවොත් සුද්දෙක් වෙන්න ඕන.


දැන් ඔයා හිතනවා නේද මේ මොන පිස්සුවක්ද කියලා? ඇත්තටම එක නම් පිස්සුවක් තමයි. නමුත් මිනිමලිසම් කියන්නේ එක නෙවෙයි. මිනිමලිස්ට්(Minimalist) කියන දේ බැහැර කරන එහෙමත් නැත්තම් මේ ගැන නිවැරදි දැනුමක් නොමැති අය හිතාගෙන ඉන්නේ මිනිමලිස්ට් කියන්නේ මම කලින් කිවුව විදියට හැමදේකින්ම ඈත් වෙන එක කියලා. නමුත් මිනිමලිස්ට් කියන්නේ ඒ වගේ දෙයක් නෙවෙයි. ඉතින් අපි බලමු මොකක්ද මේ මිනිමලිසම් කියන්නේ කියලා.


මිනිමලිසම් කියන්නේ ඔයාට නිදහසේ ජිවත් වෙන්න උදවු කරන ජිවන රටාවක්. අපේ කාර්යබහුල ජිවන රටාව ආතතියකින් තොරව ගත කරන්න මේ මිනිමලිසම් අපිට උදවු කරනවා.


මිනිමලිසම් කියන්නේ මොකක්ද කියලා එක වක්‍යකින් කියනවා නම්, මිනිමලිසම් කියන්නේ ඔයාට ඔයාගේ ජිවිතයේ සතුට හොයාගන්න, ඔයාගේ ජිවිතේ නිදහස හොයාගන්න, ඔයාගේ ජිවිතේ සර්වසම්පුර්ණ කරගන්න, ඔයාගේ ජිවිතේ තියෙන අනවශ්‍ය දේවල් ඉවත් කරලා ඔයාගේ ජිවිතේට අත්‍යාවශ්‍යය දේවල් විතරක් ජීවිතේට ලං කරගන්න ඔයාට උදවු කරන මෙවලමක් තමයි මිනිමලිසම් කියලා කියන්නේ.


එහෙනම් අපි බලමු මේ මිනිමලිස්ම් ක්‍රමය අනුගමනය කිරීමෙන් අපේ ජිවිතයට ලබා ගන්න පුළුවන් දේවල් නැත්තම් මිනිමලිසම් වලින් අපිට ලැබෙන වාසි මොනවද කියලා.


1.අතෘප්තිමත්බාවය නැති කිරීම.


2.කාලය ඉතිරි කිරීම.


3.එදිනෙදා ජිවන රටාව වඩා පහසු වීම.


4.අධික තණ්හාව මැඩ පැවැත්වීම.


5.අරමුණු සොයාගැනීමට හැකි වීම.


6.සැබෑ නිදහස බුක්තිවිදීමට හැකියාව ලැබීම.


7.නාස්තිය අවම කිරීම.


8.සෞඛ්‍ය පිළිබද අවදානය ලබා දීම.


9.එකිනෙකා වෙනුවෙන් ආධාර කිරීමට හැකි වීම.


10.ජීවිතය වඩා අර්ථවත්ව ගත කිරීම ඇති හැකියාව.


මෙහෙම වෙනවා නම් ජිවිතේ කොයිතරම් නම් පහසුයිද? නේද?


ඉතින් ජිවිතේ මෙච්චර ලේසි වෙන මිනිමලිසම් කොහොමද අපේ ජීවිතයට සමීප කරගන්නේ? ඊළග ලිපියෙන් අපි ඒ ගැන කතා කරමු. 

Monday, December 17, 2018

අගහරු හා සිකුරු ගැටෙන්නේ ඇයි?



දෙවන පරිච්ඡේදය

පිරිමින් ගැටළු විසදීමට ප්‍රිය කරයි, නමුත් ඔවුන්ගේ උත්සාහය වැරදුණු විට හා එය අගය නොකරන විට නිරායාසයෙන් ඔවුන්ගේ උනන්දුව අඩු වේ. මෙය පැහැදිලිව වටහාගත් විට පිරිමියා ගැහැණියට උදවු කිරීමට ඉතා දක්ෂ වන අතර එදිනෙදා ජිවිතයේ ආතතිය සමග සාර්ථකව ගණුදෙණු කිරීමට හැකි පුද්ගලයෙකු බවට පත් වේ. මෙම කෘතිය විසින් මේ උභතෝකෝටික 
ප්‍රශ්නය තේරුම් ගැනීමට පිරිමියාට උදවු කරයි. ගැහැණියගේ සහකරුවා මෙය කියවුයේ නැතත්, එහි තවමත් බලාපොරොත්තුවක් තැබිය හැකියි. අගහරු හා සිකුරු ගැටෙන්නේ ඇයි පිරිමියා විසින් ගැහැණිය තේරුම් ගැනීම පමණක්ම නොවන්නේය. එය ගැහැණිය විසින් තමන් පිළිබද වටහා ගැනීම හා ඔවුන්ට අවශ්‍ය සහය එලදායී ලෙස ගන්නේ කෙසේද යන්නයි. ගැහැණිය විසින් තම 
අවශ්‍යතා  ප්‍රකාශ කිරීමට නව ක්‍රම මෙමගින් උගනිවී. විශේෂයෙන්ම කාන්තා පාඨකයින් විසින් පිරිමියා දැනටමත් ඔවුන් වෙත ලබා දෙන සහය ඉවත නොයවා තබා ගැනීමට ඉගෙන ගනීවි.

මේ තවත් අවස්ථාවක්.

ස්ටීව්ගේ මෝටර් රථය ගරාජයට දමන හඩ ජෝඈන්ට ඇසෙන විට ඇය දරුවන් විසින් කා අවසන් කළ රාත්‍රී අහාර පිගන් පිරිසිදු කරමින් සිටියේය. ඔහු හදිසි දුරකථන ඇමතුමකට පිළිතුරු දෙමින් විසිත්ත කාමරය හරහා එමින් සිටියේය.

" මට විශ්වාස කරන්න බැහැ ඔවුන් එසේ කළ බව. ලිපිගොණු ලබන සති අන්තයට පෙර සම්පුර්ණ විය යුතුයි. අපි කොහොමද මේ සිකුරාදාට කලින් ඒවා දෙන්නේ, සදුදා වෙනතෙක් කාලය ලබා ගැනීමට නොහැකිද, පුළුවන් නම් උත්සහ කර බලලා මට දැනුම් දෙන්න."

ඔහු කාර්යාල බෑගය මේසය මත තබමින් මෙසට බර විය. ඉන්පසු ඔහු තම දුරකතනයේ වූ කෙටි පණිවිඩ පිරික්සන්නට විය. 

" ඔබේ දවසත් මගේ දවස වගේම අවුල් වගේ මට ඇසුණේ." ජෝඈන් පැවසීය. 
" ඔබ කැමතිද වයින් ටිකක් බොන්න? අපිට ඉදගෙන කතා කරන්න පුළුවන්, අද ගොඩක් දේවල් සිද්ධ වුණා."

" වයින්... ම්ම්ම්... එපා. " කියවමින් සිටි කෙටි පණිවිඩයකින් කලබල වූ ඔහු පැවසීය.
" මම හිතන්නේ බියර් එකක් බිබී ප්‍රවෘති බලන්න."

" මට ඔබේ දුරකථන සංවාදය ඇසුණා." ජෝඈන් ශීතකරණයෙන් බියර් බෝතලයක් ගෙන ස්ටීව් වෙත දිගු කරමින් පැවසීය. " ඒ කියන්නේ ඔබට මේ සති අන්තයේ කෙලිගේ හෝකි තරගය නැරබීමට වෙලාවක් නැති බව නේද. ඔහු එයින් ගොඩක් කණගාටු වේවි. මට මෙලනිව ඇගේ නැටුම් පන්තියටත් ජේක්ව බාස්කට් බෝල් පුහුණුවීම් වලටත් ගෙන යෑමටත් තිබෙනවා. මට එක මොහොතේ තැන් තුනක ඉන්න බැහැ."

" මට ඒ ගැන දැන් හිතන්න උවමනා නැහැ. එක නෙවෙයි මට තියෙන ගැටලුව, අපට මේ දිනය කල් දමා ගැනීමට නොහැකි උවහොත් මට මුළු ලෝකයේම තියෙන වෙලාව මේ සති අන්තේ තියේවි. නමුත් මම කුණු කුඩයක් වේවි. අපි ඒ ගැන මොනා හරි කරමු, වද වෙන්න එපා."

" නමුත් මටත් වගකීමක් තියෙනවා. ඔයාට හරියටම කියන්න පුළුවන්ද?"
" මම හිතන්නේ නැහැ මේ ගැන මුකුත් උදේ වෙනකන් කරන්න පුළුවන් වේවි කියා."

" හොදයි, ඔබ මොනවද රාත්‍රී අහාරය සදහා කැමති? ළමයි ගොඩක් කෑදරයි, ඔවුන් කුකුළු මස් සියල්ලම කා අවසන්."

" ප්‍රශ්නයක් නැහැ, ඔයා කැමති ඕන දෙයක්."

" හොදයි එහෙනම් අපි පැස්ටා නැත්නම්...."

" ඇත්තටම ජෝඈන්," ඔහු ඇයව නතර කළේය. " ඔයාට ඕන දෙයක්, මට ඒ ගැන හිතන්න ඕන නැ."

" නියමයි, මට සතුටුයි ඔයා මම දවස තිස්සෙම කන්තෝරුවේ වැඩ කරලා අවසානයේ සාප්පු ගිහින් ගෙනාව දේවල් ගැන ඔයා කළ අගය කිරීමට. මම අපි වෙනුවෙන් මොනා හරි හදන්නම්." යැයි පැවසු ඇය කබඩයක් විවෘත කළේය. " ඉන්පස්සේ කෙලිට ඔහුගේ ගණිත ගැටළුවක් සදහා උදවු අවශ්‍යයි. එයා හැමවෙලාවෙම වගේ පුහුණුවීම් වලට යන නිසා ඔහුගේ ලකුණු බොහොම අඩුයි."

" දැන් මට හිතන්නට ඕන එකම දේ නිදහසේ මේ සිනිදු සෝෆාවට වෙලා සිටීම පමණයි."

" තාත්තා  ඇවිත්..." කුඩා ජේක් ඔහුගේ බාස්කට් බෝලයත් සමග මුළුතැන්ගෙට පැමිණියේය. 
" සෙල්ලම් කරන්න එනවද?"

" කොහොමද කොල්ලෝ." ස්ටීව් වෙහෙසකාරී ලෙස ඔහු පිළිගත්තේය.

" දැන් නෙවෙයි ජේක්." ජෝඈන් ඔහුට පැවසීය. " ඔයාගේ තාත්තාට මහන්සියි. ගිහින් ඔයාගේ ඉස්කෝලේ වැඩ කරන්න."

" ඔයාලා කවදාවත් සතුටින් ඉන්නේ නැහැ."

ජෝඈන් හා ස්ටීව් එකිනෙකා දෙස බැලීය. දරුවා පැවසු දෙය නිවැරදි බව ඔවුන් දැන සිටියේය. සැබවින්ම එහි ඔවුන් වෙනුවෙන් කාලය නොවිය. ඔවුන් වෙහෙස වී වැඩ කලත් ඒවායේ සාර්ථකත්වය එහි ප්‍රතිපල ඔවුන්ට බුක්ති විදීමට කාලය නොවිය. වර්තමානයේ බොහෝ අබුසැමියන් ජෝඈන් හා ස්ටීව් මෙන් ඔවුන්ගේ එදිනෙදා දින චර්යාවේ පීඩනය සමග වැඩි වන ඉච්ඡාභංගත්වය හා ආකූලත්වය අත්දකින්නේය.

මේ අවස්ථාවේ එකිනෙකාට වෙනස් වූ අවශ්‍යතා පිළිබද වටහා ගන්නවාට වඩා ඔවුන් තම තමන්ගේ ගැටළු පිළිබද පමණක් සිතයි. ජෝඈන් හා ස්ටීව් බලන්නේ තම තමන්ගේ අගහරු/සිකුරු ක්‍රියාකරන ආකාරය පමණි. එය ඔවුන් අතර ගැටීම ඇති වීමට බලපායි.

ආතතිය මගින් අපගේ වෙනස්කම් වැඩි කරයි. 

සම්බන්ධතා තුළ විදවීම ඇති වන්නේ පිරිමියා සහ ගැහැණිය ආතතිය තුළ වෙනස් ලෙස හැසිරීම නිසයි. පිරිමියා පැමිණෙන්නේ අගහරුගෙණි, ගැහැණිය පැමිණෙන්නේ සිකුරුගෙණි. එමෙන්ම අපගේ ආතතිය මගින් වෙනස්කම් වැඩි කරයි. අපගේ වෙනස්කම් තුළ අප ක්‍රියා කරනා ආකාරය හදුනා නොගන්නා විට අගහරු හා සිකුරු ගැටේ.

______________________________________
  
      වර්තමානයේ අපගේ ප්‍රධානතම ගැටලුව නම් 
           පිරිමින් සහ ගැහැණුන් ආතතිය තුළ 
                  වෙනස් ලෙස හැසිරීමයි.
_______________________________________

මතු සම්භන්දයි.


තාත්තා

තාත්තා  දෙවන පරිච්ඡේදය   මුළුතැන්ගෙය මුල්ලේ වූ දර ලිප තිබු පෝරණුව තුළට එබී යමක් කරමින් සිටි ටිකිරි මැණිකේ අඩි ශබ්දය ඇසි පිටුපස හැරී බැලීය. ...