අම්මා ගැන මගෙ හිතේ හියෙන මුල්ම මතකෙ අවදි කලොත්

මීට ඉස්සර අම්මා ගැන ලියන්න මගේ හිතේ කැමැත්තක් තිබුනෙම නැ කිවුවොත් මම හරි... එත් දැන් හිතෙනවා ලියන්න ඔන කියලා... මගේ හිතේ අම්මා කියලා තියෙන්න චායාවක් විතරයි... පැහැදිලි නැති රුපයක් තිබුනේ ගොඩක් කාලයක්... එ දවස් වල අපෙ ගේ තිබුනේ රේල් පාර අයිනේ... අම්මා හැමදාම ටවුමට යන්න බස් පාරට යන්නෙ රේල් පාර දිගේ ගිහින්... එ පාර ලග නිසා... මං හැමදාම වගෙ පාර අයිනට වෙලා එයා යන දිහා බලාගෙන ඉන්නවා... මට තාමත් මතක එ චායාව විතරයි... මට පිටුපාලා යන අම්මගෙ චායාව... නිල පාට දිග සායකුයි හැට්ටෙකුයි ඇදපු ගැනු කෙනෙක්... අම්මාට හොදට මහන්න පුලුවන් තාත්තා එහෙම නිතරම කියනවා... මටත් මතකයි ඉස්සර එයා ඇදුම් මහන්වා... මගෙ ඉස්කොලෙ ඇදුම් වගෙ එවා මහන්න කඩවලට දුන්නෙ නැ... අම්මාම තමයි මැහුවෙ... 


 

 

අම්මා ගැන මගෙ හිතේ හියෙන මුල්ම මතකෙ අවදි කලොත් එ දැනට අවුරුදු දහ අටකට විතර කලින් මම පොඩිම කාලෙ... අපි එතකොට හිටියෙ ගම්පොල... තාත්තා රැකියාව කලෙ දුම්රිය දේපාර්තමෙන්තුවෙ ස්ථිර මාර්ග පරික්ෂක කෙනෙක් විදියට... තාත්තාට අණ්ඩුවෙන්ම බංගලාවක් හම්බවෙනවා ඉන්න... ගෙදර වැඩට දෙන්නෙකුත් ලැබෙනවා...  ඉතින් එ නිසා ඒ කාලේ ගොඩාක් සැප පහසු ජිවිතයක් අම්මාට තිබුනා...  මට අම්මාව මුලින්ම මතක සිද්දිය ගොඩක් සුන්දරයි ඇත්තටම... එතකොට මට වයස අවුරුදු පහක් වගේ ඇති... මොන්ටිසොරිවත් යන්නෙ නැ එතකොට... දවසක් අම්මා මොනාද කොල වගයක් කඩන්න කියලා රේල් පර දිගේ ගිහින් පලමකින් බහැලා කුඹුරක් වගෙ තැනකට මාවත් එක්ක යන්වා... කුඹුර තියෙන්නෙ රේල් පාරෙනුත් පාලමෙනුත් පල්ලේහා... මී හරක් ටිකකුත් මෙ කුඹුරේ හිටියා... අම්මා කොල කඩනකන් මාත් එතනට වෙලා බලගෙන ඉන්නවා ඔන්න... එකපාරටම ලග හිටපු මී හරකේක් කඩාගෙන බිදගෙන අම්මා පස්සේ පන්නන්න ගත්තේ නැතැ... මමත් ඉතින් පණ එපා කියලා දිව්වා... හති දාගෙන පස්ස බලන්නෙ නැතුව දුවලා දුවලා අන්තිමට ගෙවල් ගාවටම ගිහින් නැවතිලා තියෙන්නේ... පස්සේ හැරිලා බලනකොට අම්මා පේන්නවත් නැ... මම අයේ ගියෙත් නැ ඇයි ඉතින් හරකා හෙන ලොකුයි නේ මාත් එක්ක බලනකොට... හැබැයි ඉතින් පස්සේ කාලෙක එ සිද්දිය මතක් කර කර හිනා වෙන්න පුලුවන් උනා... අම්මා ගැන කියන්න දේවල් නම් දැන් ගොඩයි... හීමිට ටික ටික කියන්නම්කෝ...